Æskan - 01.02.1974, Qupperneq 22

Elnu sinnl fór Daka með son sinn I heimsókn til stjúpu
sinnar. Stjúpmóðirin leyndl illvilja sínum og bauS hana
hjartanlega velkomna.
„Skelflng er ég fegin aS sjá þig,“ sagSi hún. „Komdu
nú og hvlldu þig."
Hún var lengl aS sklpa þemum og þjónum fyrlr. Hún
vildi, að heilmikll veizla yrði haldln Daka til heiðurs.
Dalun varð frávita af relði, þegar hún heyrði, hvað móðlr
hennar lét mikið með Daka. Hún fór út f bakgarðinn og
hrópaði illyrðum að móður sinni.
„Heimsk ertu,“ hvfslaðl móðir hennar. „Heidurðu, að ég
sé heimskingi lika?"
Svo sagði hún Dalun afar lágt ráðagerð sina.
Dalun róaðist og fór glðð inn til að borða með systur
slnni.
„Það er langt siðan þú komst hingað sfðast," sagðl
Dalun. „Vatnið I brunninum okkar er orðið hreint og tærL
Elgum við að fara og spegla okkur f þvi?“
„Það skulum við gera,“ sagði Daka, sem vildl gleðja alla.
Munið þið ekki eftir systrunum Daka og Dalun? Dalun
öfundaði Daka og lokkaði hana með sér að brunnl. Þar
hrlnti hún Daka I brunninn, fór siðan inn og sklpti um föt
„Nú förum við helm, elskan," sagðl hún við son Daka.
IDrengurinn lelt á Dalun og sá, að þetta var ekki móðir
hans. „Ég fer ekkert með þér,“ sagði hann. „Mamma min
er ekki bólugrafin."
„Amma var að steikja handa mér klelnur áðan," sagði
Dalun. „Sjóðhelt feitin slettist framan I mig og ég fékk
brunabletti I andlitlð. Að þú skulir ekki þekkja hana móður
þinal"
Drengurinn trúðl orðum Dalunar og fór heim með henni.
Burðarmönnunum þótti stólllnn hafa þyngzt heldur.
„Skrftið er það,“ sögðu þelr. „Frúin og bamið eru þyngri
en þau voru."
Dalun heyrði til þeirra. „Menn segja, að maginn tútnl út,
ef of mikils magns af hrisgrjónum er neytt, og þyngist við
kleinuát. Ég var að borða kleinur." Burðarmennlrnir trúðu
þvi, að hún væri Daka.
Hsiu Tsai sá llka bóluörin á andllti Dalunar og hélt, að
hún væri ekkl Daka, en hún sagðl honum sömu sögu og
barninu. Hann tók þetta gott og gilt, en grunaði hana samt.
Einu sinni þegar Hslu Tsal var á heimleið gegnum skóg-
inn, sá hann gauk á trjágrein. Hann varð mjög undrandl,
þegar gaukurinn söng:
Fallega og góða átti frú
fullt af örum er andlit nú.
Orð gauksins komu honum á óvart. Gat það verið, að
þessi lltli fugl vissi eitthvað um konu hans?
„Komdu til mln, gaukur, gaukur," sagði hann, „ef þú
ert sál konu mlnnar.“
Hann lyftl hendi slnni, og gaukurinn flaug inn I ermina
á jakka hans.
Hslu Tsal fór heim méð gaukinn og settl hann i búr f
stofunnl.
Elnu slnni rölti Dalun inn I stofuna. Hún sá þar vefstól
og ákvað að læra að vefa. Hún settist niður við vefstólinn og
hóf verkið, en naumast hafðl hún tekið um skyttuna, þegar
vefstóllinn valt um koll. Þá söng gaukurinn:
Þú myrtir konu og svelkst mann
en mikil áglrnd ekkert vann
svo fer þeim, sem ekkert kann.
Dalun sleppti sér af reiði. Hún tók svlpu og ilamdl fugl-
inn f búrinu, en gaukurinn söng aðelns:
Dalun hún er lygin, Ijót
lipur þó sem tígran skjót
eitruð eins og slangan skjót.
Þegar Dalun heyrði þetta, opnaði hún búrið, tók fuglinn
og sneri hann úr hálsliði.
Hsiu Tsai sá fuglinn hvergi, þegar hann kom helm. Hann
fór og spurði Daiun spjörunum úr, og hún sagðist hafa
drepið hann.
„Hvers vegna gerðlrðu það?“ spurði hann.
„Ég ætiaði að hafa fuglasúpu," svaraði Dalun.
Hún sóttl tvo súpudiska fram I eldhús. Einn handa Hsiu
Tsal og annan handa sér. Þegar hún var búin að fá sér eina
skeið, sagði hún, að súpan værl beisk. Hsiu Tsai sagði, að
sér þætti súpan góð.
„Skiptum um diska,“ sagði hún þá.
En nú fannst Dalun súpan enn þá beiskari og Hsiu Tsai
sin mun betri. Dalun varð öskureið og henti súpunni út I
garð.
Skömmu slðar óx bambustré, þar sem Dalun hafði hent
súpunni. Hsiu Tsai var vanur að setjast þar um sumarið,
ef heitt var. Einu sinni sat hann þar i forsælunnl sem
oftar og þá datt brúnt akarn i kjöltu hans. Hann snæddi
það og þótti gott.
Þegar Dalun frétti þetta, fór hún út og settist undlr
bambustréð. Hún sat þar lengi, lengl, en enginn ávöxtur
féll i kjöltu hennar. Skyndilega bognaði eln greinin og
festist i hárl Dalunar, svo að hún féll til jarðar. Dalun varð
skelfingu lostin og hrópaði á hjálp.
Hsiu Tsai heyrði vein hennar og kom hennl til aðstoðar,
en honum fannst hlægilegt að sjá Daiun iiggja á jörðinni
með bambusgreln i hárinu. Hann skar á greinina og leystl
Dalun úr haldi, en hún virtist mjög þjáð.
Þegar hún hafði áttað sig, spratt hún á fætur, þreif hnífinn
og skar bambustréð niður. Þorpsbúar komu til að sjá grein-
arnar, og gömul kona bað Hsiu Tsai að gefa sér kvist I
vefstólinn sinn. Hann leyfði henni að taka eins marga kvistl
og hún vildi.
Þegar gamla konan hafði sett nýjan vef ( vefstóllnn,
fannst henni'margt einkennilegt um hann. Hún var vön að
vinna á ökrunum á daginn, en vefa á kvöldin. Hún hafðl
nauman tima til vefnaðar og óf því aðeins metra á dag.
En núna sá hún stóra stranga á gólfinu, þegar hún kom
heim á kvöldin. Hún gat ekki betur séð, en tfu vefstóla
þyrfti tll að vefa svo mikið á einum degi og vissi alls ekki,
hver hefði ofið svona fyrlr hana. Hún spurði alla, en englnn
vildl viðurkenna, að hann hefði unnið fyrir hana. Sumir
sögðu þó, að vefstóllinn hennar virtist ganga allan daginn.
Daginn eftlr þóttist gamla konan ætla að fara út á akur-
inn. En i þess stað faldi hún sig og ákvað að vita, hver væri
að vefa. Hún læddist að glugganum og gægðist inn um
hann. Falleg stúlka kom út úr bambuskvistinum. Hún stóð
grafkyrr og skimaði I kringum sig, en þegar hún sá, að
enginn var i herberginu, settlst hún við vefstólinn.
20