Æskan - 01.02.1974, Síða 62

Veljum bindindi
Einhver skaðlegustu áhrif á
mannslíkamann eru af nautn
tóbaks og áfengis, ef undan
eru skilin bein eiturlyf. Má
segja, að eiturneyzla þessara
tegunda sé seigdrepandi fyrir
manninn sem einstakling og
fjölskyldulíf hans. Einstaklingar
tapa oft ráði og rænu af neyzlu
áfengis, verða sjálfum sér og
öðrum til skammar á almanna-
færi, gleyma atburðum líðandi
stundar og missa skynjun al-
mennra hluta. Afleiðingarnar
eftir á eru sízt betri, vanlíðan
á sál og líkama. Því miður sjá-
um við oft margt æskufólk leita
gleðinnar með hjálp eiturlyfja,
tóbaks og áfengis. I byrjun er
þetta í smáum stíl og á Ifklega
aldrel að verða meira, og þá tal-
ið litt saknæmt af mörgum, en
oft reynist erfitt að finna mörk-
in og áfram haldið út f lögreglu.
Þeir munu ekki vera fáir, sem
leiðast út í að taka fyrsta staup-
ið eða reykja fyrstu sígarettuna
að áeggjan félaga sinna og
jafnaldra og þola ekki ögrunar-
orð þeirra. En þeir, sem vilja
okkur vel og reynsluna hafa,
vara okkur við neyzlu áfengis
og tóbaks. Veljum því rétt. Tök-
um aldrei fyrsta sopann eða
fyrstu sígarettuna. Það kostar
oft baráttu, en hún borgar sig.
Hjálpum hvert öðru til að velja
rétt. Veljum bindindi. Með þvf
sköpum við okkur sjálfum gæfu,
foreldrum okkar gleði og sam-
fólaginu gagn.
Kristín Skúladóttir.
Inu sinni brann Dalbær tll ösku, kýmar dóu, og rænlngjar rændu
þvf, sem eftlr var af eigum þorpsbúa. Neyðin var sifk, að þorps-
búar leituðu tll konungsins og báðu hann um aðstoð, og þar sem
konungurinn var bæði góður og skynsamur, vildl hann aðstoða þegna sfna.
Fyrst og fremst afnam hann alla skatta, og svo gaf hann hverjum og einum
peninga til að kaupa mat og kvikfénað og endurreisa húsin.
,,Þið megið koma hingað árlega og biðja um aðstoð, unz þið þarfnlzt hennar
ekkl framar," sagðl konungurlnn með tlgnarbrag.
Eftir þetta gekk allt vel. íbúarnir þurftu ekki að greiða skatt og fengu greiðslu
frá konunglnum f ofanálag, og þvf urðu börnin þeirra löt og eigingjörn.
„Ekkl þurfum við að vlnna," sögðu börnin. „Við fáum peninga frá konung-
Inum og þá er öll vlnna óþarfi."
Smám saman fóru alllr að hugsa Ifkt, og það vakti þvf almenna hneykslun,
þegar fréttist, að kerlingin f kofanum vlð skógarjaðarinn hagaði sér alls ekki
eins og hlnir. Nel, hún ræktaðl garðinn sinn og spann ullina af kindunum
þremur.
Borgarbúar komu og töluðu um þetta vlð hana.
„Hvers vegna ertu að þræla svona?" spurðu þeir. „Þú lifir góðu Iffi á aur-
unum, sem konungurinn sendlr þér. Hættu nú að vinna."
„Nei," svaraði konan. „Ég nennl ekki að llfa f leti og vll ekki þiggja aura,
sem ég vlnn ekkl fyrir. Er ekki fátækt fólk f öðrum borgum? Ættum við að stela
frá þvf?"
„Allir þiggja gjaflr konungslns," var svarlð, sem hún fékk. „Hvers vegna ættl
þaö að breytast?"
„Þið um ykkar og ég um mitt," sagðl gamla konan. „Ég erja mltt land og
þiö ykkar."
Eftir það urðu borgarbúar mun relöari gömlu konunni. Þeir heilsuðu hennl
ekkl, ef þeir mættu henni á fðrnum vegl. Enginn bauð henni f veizlur framar.
Börnln máttu ekkl helmsækja hana og bragða á þroskuðum kirsuberjum, og
gamla konan var elnsetukona.
Nú átti sendindfnd borgarinnar aö fara tll aö taka á móti gjöf konungsins aö
venju, en gamla konan sagöl:
„Ég vll ekkert. Ég er sjálfri mér næg."
„Þá það,“ hugsuðu allir. „Viö fáum bara þvf meira."
En konan hvarf, þegar borgarbúar voru horfnlr. Enginn vissl um hvarf
hennar og englnn veitti þvf eftirtekt, að hún var horfin.
En borgarbúar hðföu nú Ifka um annað og meira að hugsa, þvf að sendi-
nefndin kom tómhent aftur, og alllr voru relölr.
„Konungurlnn sagöi, aö vlð fengjum ekkert f ár, þvf að það hefði orðið sjó-
slys og flætt yfir þrjú sjávarþorpl" sagöl sendinefndin.
„Hræðilegt! Á hverju eigum viö að llfa?" veinaði fólkið, og fáelnir sóttu
verkfæri sfn og fóru að róta f görðunum og gera við fjósin og básana.
„Þetta er allt kerllngunni aö kennal" sögðu þelr hver við annan, og allir héldu,
að gamla konan heföl töfrað konunginn og látlð hann ræna fénu frá þeim.
„Þetta er norn," sögðu allir. „Aöeins norn byggi f slfkum kofa og ynnl hörðum
höndum, þegar hún gætl lifað góðu lífi á peningum konungsins."
„Hún er nornl Við verðum að losna við hana!" sagði einhver. Rekum hana
héöan."
„Drepum hana!" sagði annar.
„Já, þá fáum vlð fé frá konunglnum eins og áður fyrr," sögðu allir f kór.
„Drepum nornina! Fáum styrkinn aftur!" hrópaði lýðurinn. Bæði menn og
konur þyrptust f hóp tli að drepa gömlu konuna.