Æskan - 01.11.1976, Blaðsíða 11

Þúsundatali á trén. Skömmu seinna féllu þau sjálf dauð
til jarðar.
Vorið eftir komu lirfur úr eggjum fiðrildanna og fóru að
®ta grenibarrið. Þær höfðu góóa matarlyst. En ekki unnu
Þær trjánum mikinn skaða, því að fuglar sóttust mjög eftir
Þeim. Venjulega urðu ekki eftir nema nokkur hundruó af
Þeim. Þessar fáu lirfur, sem lifðu af, skriðu upp á trjá-
Qreinarnar, spunnu utan um sig hvítan þráð og settust
að. Þá voru þær orönar að púpum. En venjulega átu
tuglar flestar púpurnar. Ef nokkur hundruð fiðrilda náðu
til aó fljúga úr púpunum, gat það kallast gott árferði.
Þannig voru lífskjör náttfiðrildanna í Friðarskógi.
Engin skordýr áttu eins erfitt uppdráttar og þau. Svona
Þefði þetta orðið áfram, ef þeim hefði ekki borist óvænt
hjálp.
Þaö var undarlegt, að þessi hjálp stóð í sambandi við
tlótta elgsins frá skógarverðinum.
Gráfeldur reikaði hér og þar um skóginn til að kanna
Þann allan daginn eftir að hann flýði. Undir kvöldið tróð
Þann sér inn í þétt skógarþykkni og kom þá í rjóður. Þar
var lítii, dökkleit tjörn, og í kringum hana voru gömul
9renitré, sem voru orðin hálfnakin af elli og vanhirðu.
Gráfeldi leist illa á það, sem hann sá hér, og ætlaði að
snúa við. En þá gáði hann að stórum, grænum blöðum á
tjamarbakkanumog laut niður að þeim. En undir
Þlöðunum svaf stór, svartur snákur, og hann vaknaði við
vondan draum.
Lappi hafði sagt Gráfeldi frá eitruðum höggormum í
skóginum, og þegar snákurinn rétti hvæsandi út úr sér
klofna tunguna, varð Gráfeldur hræddur og hélt, að
Þetta væri höggormur. Hann steig öðrum framfætinum
°tan á höfuð snáksins og braut það. Síðan flýði hann
sem fætur toguðu.
þegar Gráfeldur var horfinn, kom annarsnákur, langur
°9 svartur eins og hinn, skríðandi upp úr tjörninni. Hann
^jakaði sér að dauða snáknum og sleikti á honum brotið
Þöfuðið.
.,Er þaö mögulegt, að þú sért dauð, Meinlaus mín? Við
höfum átt hér heima í mörg ár og verið samrýmd, og viö
erum orðin eldri en allir aðrir snákar í skóginum. Þetta er
Það versta, sem fyrir mig gat komið."
Snákurinn var svo hryggur, að hann engdist sundur og
Sarnan. Jafnvel froskarnir í tjörninni, sem stöðugt voru
Þrasddir við hann, kenndu í brjósti um hann.
..Þaó hlýtur að vera grimm skeþna, sem rotar aum-
ln9ja, meinlausan snák," hvæsti snákurinn, sem lifði.
■ Hún aetti að fá makleg málagjöld." Hann lá enn og
en9dist sundur og saman af kvöl. ,,Svo sannarlega sem
e9 heiti Varnarlaus og er elsti snákurinn í skóginum, skal
e9 hefna mín. Ég gefst ekki upp, fyrr en elgurinn sá arna
!'99ur dauður eins og blessuð kerlingin mín,“ sagði
Þann.
Þegar snákurinn hafði heitið þessu, hringaði hann sig
Saman og fór að hugsa ráð sitt. Það var áreiðanlega erfitt
Höggmyndin af séra Friðrik Friðrikssyni og
drengnum við Lækjargötu klæddist hvítri skikkju í
snjókomunni og mjöllin teiknaði skemmtilegar
línur í þetta góðkunna listaverk, sem er eftir
Sigurjón Ólafsson.
verk fyrir gamlan, umkomulausan snák að hefna sín á
stærðar elg. Enda braut Varnarlaus gamli heilann um
þetta í marga sólarhringa, án þess að finna ráð.
Einu sinni að næturlagi, þegar hann lá andvaka og
hugsaði um hefndina, heyrði hann skrjáfa í trénu fyrir
ofan sig. Hann leit upp og sá fáein náttfiðrildi, sem léku
sér milli greinanna. Snákurinn horfði lengi á þau. Seinast
fór hann að hvæsa og hvæsti, þar til hann sofnaði. Nú
hafði hann fundió ráð.
Daginn eftir lagði snákurinn af stað til að finna högg-
orminn, sem átti heima í urð í skóginum. Hann sagði
höggorminum, hvernig Meinlaus gamla hafði verið
drepin og bað hann að bíta elginn svo rækilega, að hann
þyrfti ekki meira. En höggormurinn hikaði við að áreita
eigi.
,,Ef ég réðist á elg," sagði hann, ,,mundi hann undir
eins troða mig sundur. Meinlaus gamla er dauð, og ekki
er hægt að lífga hana. Hvers vegna ætti ég að stofna mér
í hættu hennar vegna?"
Snákurinn reisti höfuðið hátt og hvæsti mikið: ,,Viss,
vass, viss, vass," sagði hann. ,,Það er synd og skömm,
að þú, sem ert svo ágætlega vopnaður, skulir vera svona
huglaus."
Höggormurinn reiddist ákaflega. „Skríddu heim til þín,
Varnarlaus gamli. Ég finn að eitrið er að seytla fram í
tennurnar mínar, en ég vil helst hlífa þér, af því að þú átt
að heita frændi minn."
En snákurinn hreyfði sig ekki. Þeir lágu lengi og
ÆSKAN — Blaðið skipar nú virðulegan sess meðal íslenskra blaða