Æskan - 01.11.1976, Blaðsíða 24

F aðir minn var Þorsteinn Björnsson frá Grímstungu í
Vatnsdal. Raunar var hann fæddur á Réttarhól á Gríms-
tunguheiði, en þangað leitaði afi undan harðindum þeim
og fátækt, er flæmdi margan íslending til Vesturheims.
1916 flutti svo faðir minn suður á land og fór þá ekki
alfaraleið, heldur flutti hann með alla búslóð sína suður
Kjalveg og var síðastur (slendinga til að flytja þannig um
óbyggðir. Það mun fyrstur hafa gert Gnúga Bárður er
flutti suður um Bárðargötu.
1927 stofnar faðir minn svo verslun á Hellu á Rangár-
völlum. Leggur hann þá hornsteininn að því kauptúni,
sem nú er þar risið. Þar fæðist ég svo 6. júní 1930, og
varð fæðing mín þess valdandi, að móðir mín gat ekki
farið á Alþingishátíðina á Þingvöllum.
Það er svo á Hellu, sem ég man mín fyrstu spor.
Þegar ég hugsa um það nú orðið, virðist mér það
stundum skrftið, aö frá þessum fyrstu árum mínum man
ég raunar ekkert, nema að það hafi vakið hjá mér
einhverja mikla hamingjukennd, eða þá hræðslu.
Ég man t. d. mjög vel eftir þegar Högni heitinn bróðir
minn kom í heimsókn norðan úr Miðfirði. Við fundum
okkur spýtu og hann telgdi hana til svo að hún líktist bát í
hugarheimi mínum. Næsta skrefið var að láta hana ber-
ast með straumnum í Rangá, meðfram bökkunum, sigla
skipinu til fjarlægra landa. Við settum skipið á flot við
gömlu brúna á Rangá og vopnuðum okkur með löngu
hrífuskafti, svo að við gætum krækt í skipið og fært það
nær bakkanum, ef það ætlaði eitthvað út á á, á eigin
spýtur. Þetta gekk vel lengi nokkuð að mér fannst. Þegar
svo kom niður aó girðingunni hjá Gaddstöðum, tók of
langan tíma að komast í gegnum hana með hrífuskaftið.
Skipið lenti í straumkasti og fór svo langt frá bakkanum,
að við náðum því ekki meir. Mér fannst ég hafa glatað
skipinu hans Högna bróður. Svona liðu nokkrir ham-
ingjuríkir dagar og man ég lítt eftir leikjum okkar, nema
þessu.
Ég mun hafa verið nokkuð skapmikill og bráðlyndur.
Alla vega var mér sagt þetta svo oft, að ég fór að segja
mömmu frá því, að ég væri víst bráðlyndur. Þá man ég að
einhverju sinni varð ég ákaflega reiður við Bóbó, sem
gætti mín, en í hann hafði ég ekkert að gera. Vorum við
staddir niður við sláturhús, sem pabbi haföi byggt. Sá ég
þá hvar sveðja stóð í plankaenda. Hljóp að henni og
hugðist keyra hana karlmannlega aftur í plankaskömm-
ina til að fá svalað reiði minni. Ekki tókst þó hönduglegar
til en svo, að ég hrökk með höndina upp á hnífsegg °9
skar mig inn í lófa. Varð mér svo mikið um þetta stórslys,
að ég man það enn. Kannski var þetta í fyrsta sinn, sem
ég sá mitt eigið blóð.
Öðru sinni er Bóbó var aó gæta mín, notaði hann ráó,
sem gafst víst oft vel, en það var að vinna hreystiverk og
láta mig horfa á. Þá var ég upptekinn af aðdáun og
hægur og rólegur á meðan. Sagðist hann geta klifraö
upp á handrið Hellubrúarinnar gömlu, sennilega yfir 2
metra háu, og gengið yfir ána á því. Þetta gerði hann nu
og tókst með ágætum. Aldrei þessu vant varð ég graut-
fúll yfir að geta þetta ekki líka og fór að reyna. Tókst mer
að komast langleiöina upp á handriðið. Þá varð mér a su
skyssa að líta niður og þá var nú ekki að sökum að spyrj3
Ég varð logandi lofthræddur, og hef verið það alla tíð
síðan. Skiþti það engum togum, aó ég datt þarna niður af
brúninni og niður á sandeyri við árbakkann til allrar
hamingju. Slapp ég með að fara úr liði á þumalfingri- Þaó
eina, sem varð hetjulegt við þessa för hjá mér var víst
hvað ég öskraði hressilega eftir að niður kom. Þetta var
víst í fyrsta skipti, sem ég var hætt kominn við Rangá, en
ekki það síðasta.
Það var nú annars ansi gaman að fleyta svona skip1'
FYRSTU SPORIN
— eftir Sigurð H. Þorsteinsson
ÆSKAN — Blaðið kemur til móts við breytta tíma og aldaranda
22