Æskan - 01.11.1976, Blaðsíða 22

betra. Á aðfangadag var okkur stíað frá gömlu hjónabaðstof-
unni frá því við komum á fætur, og ekki hleypt upp stigann fyrr
en heilagt var orðið. Þar beið okkar býsna óvænt sjón.
Á borðhlemmnum undir gaflglugganum hafði verið komið
fyrir áður ósénum, undraverðum hlut: jólatré úr tré, alsettu
rauðum, gulum, bláum og hvítum kertum. Veigu var lofað að
kveikja á þeim gulu, Betu á þeim bláu, mér á þeim rauðu — þau
hvítu kom okkur systkinunum saman um að best færi á, að
móðir okkar tendraði fyrir maddömu önnu.
Hjálpið henni heldur til að kveikja með á einhverjum af ykkar
kertum, sagði mamma: Enginn skyldi kveikja öðrum Ijós — allra
síst sé kertið hvítt. Ég kveiki fyrir sjálfa mig, sagði hún — og
gerði það.
Raddblærinn í orðum hennar var svo annarlegur, að mér
hnykkti við og varð starsýnt á, af hve miklum hátíðleik hún bar
eldspýtuna að einu rakinu af öðru. Á þessum hálfveimiltítulegu
kaupstaðarkertum kveikti hún á þeirri stundu Ijósið sjálft: jóla-
Ijósið. Henni hafði vöknað um augu. Engin hinna kertanna lýstu
nándar nærri á við þau, sem hún hafði tendrað. Enda kom
loginn ekki frá eldspýtunni einni saman: Ijóminn af ásjónu
kveikjandans jók á ofurdýrðina. Jólatréð úr tré bar þá stundina
af öllu ööru sem drifið hafði á daga mín, og gerir enn.
Ljóstungurnar á kertunum báru gerö og útliti smíðisgripsins
langsamlega ofurliði. Renglurnar, sagáöar úr einu gólf-
borðanna íframhúsið, erfyrirhugað var, og tjaslað saman íflýti,
voru þó sannarlega ekki neitt ómerkilegt tildur. Vafasamt að
nokkurt grenitré á rót sé fært um að ydda sig til himna á við
kjörgripinn á hjarahlemmnum undir gaflglugganum í gömlu
hjónabaðstofunni í Útbænum á Grímsstöðum í Hamrafirði þetta
eindæma aðfangadagskvöld jóla.
Þegar athöfnin var um garð gengin varð móður okkar tíðrætt
um, að hér hefðum viö nú kveikt á kertum í minning þess, aö
öllu mannkyni væri á þessari heilögu nótt frelsari fæddur:
Sannarlegt heims Ijós — Ijósið eina . . . Og hvaö gerðu
Dægradvölin
Þegar þið eigið afmæli og bjóð-
ió ef til vill nokkrum krökkum til
ykkar, þá er hér ráð til þess að
þeim leiðist ekki. Taktu blöð úr
dagblaði eða vikublaði, jafnmörg
og börnin eru. — Klipptu síóan
nokkur göt á blöðin (sjá mynd), en
gæta þarftu þess, að það sem út
er klippt séu heilir bréfmiðar, sem
þá passa aðeins í þau göt, sem
þau eru klippt úr. — Þessum
lausu bréfmiðum dreifir þú út um
gólfið og svo þegar hvert barn
hefur fengið sitt götótta blað
reynir það að finna miða á gólfinu
sem passar í götin á blaðinu. —-
Svo mætti veita einhver verð-
laun þeim, sem fljótastur er aó
fylla í götin á sínu blaði. —
valdsmenn veraldar? Þeir negldu hann á krosstré, nakinn.
bráðlifandi. Bjálkar þeir, er járnfleinarnir héldu honum föstum
voru greinar trjáa, er dafnað höfðu í lystilegu umhverfi og
sér einskis ills von — rétt eins og timbrið í jólatrénu okkar,
börnin góð. Það sem máli skiptir, er hvað aðhafst er m
skógartrén undurfögru og aðrar varnarlausar gjafir gúðs
máttugs, hvort heldur menn nýta þær Skaparanum til dýr
ellegar sjálfum sér til dómsáfellis. .
Mömmu lá við að tárast. Hún bað okkur innilega að festa
minni, að vera nærgætin við sérhvert tré á stofni og allt ann
sem lifir og er. Við systkinin stóðum steinhljóð.
Mömmu varð litið á okkur, brosti við ókkur — brosinu sínu
góða. Um leið var hryggð, sút og angurværð hvers konar ho ^
veg allrar veraldar. Annað eins aðfangadagskvöld höfðum
aldrei átt. Þetta urðu í raun réttri fyrstu jólin okkar. Og P
síðustu.
— Löngu fyrir næstu vetrarsólhvörf var vænn slatti af 9
borðunum fyrirhuguðu tekinn í stokk utan um andvana l'k
elskulegrar móður okkar. Hún hafði í fyllingu tímans f®rt
bróður i
i hafði
okkar efnilegan son og okkur systkinunum föngulegan
búið, en eftir barnsburðinn aldrei náð sér fyllilega. Þannig n> ^
jólatréð sæla hlotið eins konar ættleiðslu, ef svo mætti segj^^
jók mikillega á hátíðleik komandi jóla, en aö sjálfsögðu um
setti gleöinni hóf. Flótti Maríu meyjar og mannsefnisins he
með barnið bjargarvana, svo og lokaörlög guðs eing
sonar og raunar alls mannkyns, að ógleymdri jólaa
móður okkar, er hún hafði lokið aó kveikja á kertunum sM
hvítu, leió okkur ekki úr minni — og líður víst seint.
sínum
ÆSKAN — Blaðið er kært hugfang barna og unglinga og foreldrum ágætt tæk'
20