Æskan - 01.11.1976, Blaðsíða 26

ÚR SÖ6U LISTARINNAR
Þýskur málari fæddur 1472, lést árið 1553. Hann
var siSaskiptamaður og vinur Marteins Luthers. Hann
málaði margar helgimyndir og myndir í hefðbundn-
um st'l. Það er fróðlegt að bera saman þessa Maríu-
mynd hans og h'na leyndardómsfullu Mar’umynd El
Grecos, Maríumynd Lippis og Boðun Marlu eftir Fra
Angelico. — Af öðrum myndum Cranachs má nefna
margar Venusarmyndir hans, sem eru málaðar í létt-
ari stíl en algengt var meðal þýskra málara þessarar
aldar. — Lucas Cranach var gerður hirðmálari kjör-
furstans í Saxlandi árið 1506 og átti síðan heima í
Wittenberg í góðu yfirlæti.
föður Bóbós, sem passaði mig, bera af pokum og vörum,
enda var hann sterkasti maður í heimi í mínum augum.
Þá man ég vel eftir því þegar Brúnó ræktaði kanínur.
Þær voru hafðar. í eyju úti í ánni og gengu þar sjálfala um
sumarið og tímguðust víst vel. Fékk ég að leika mér að
þeim þegar þær voru teknar. Þær voru ræktaöar til
manneldis og var kjötið af þeim óskaplega gott.
Ekkert man ég eftir því þegar Stína systir mín fæddist.
En vel man ég þegar Sigga yngsta systir mín fæddist.
Við pabbi sátum frammi í eldhúskrók og vorum að spila.
Fannst mér víst ósköp gaman að spila, eftir að ég lærði
þá list. Allt í einu var svo mikið um að vera að við urðum
að hætta að spila og þar með var sú ánægjan búin.
Fannst mér lítið til þess koma, svona eiginlega um jólin,
að stelpa skyldi vera aö skjótast í heiminn til að láta okkur
pabba hætta að spila. Við urðum nú samt vinir þrátt fyrir
það.
Það hefur sennilega verið haustiö 1934, að ég veitti
athygli manni, sem stóð einn við veginn fyrir vestan á,
rétt við beygjuna. Þótt lítill væri trítlaði ég til hans og fór
að tala við hann. Hann átti þá að róta úr hlössunum af
ofaníburði, sem bílar komu með. Var á tippnum, eins og
það var kallað. Hann fór að segja mér sögur, sem var svo
undur gaman að, að ég fylgdist með honum í nokkra
daga, þar til vegofaníburðurinn var kominn austur fyrir
Gaddstaði. Þetta reyndist þá vera Guðmundur Daníels-
son, síðar rithöfundur. Hvort sem hann nú sagði mér
kafla úr Bræðrunum í Grashaga, sem komu út árið eftir,
man ég ekki, en gaman þótti mér að því.
Þessa atburði alla og ýmsa fleiri man ég Ijóslega frá
ævi minni á Hellu, þótt það yrðu aðeins 5 ár tæp. Hirði ég
ekki um að segja frá öðrum, utan einu því sem gerðist,
þegar pabbi varð aö selja verslunina, vegna þess að
einhver Kreppulánasjóður hafði tekið allt af honum,
skildist mér. Keypti þá Kaupfélagið Þór staðinn með öllu
saman. Man ég þegar Ingólfur Jónsson var að fara yf'r
vörurnar í búðinni og taka við fyrir kaupfélagsins hönd.
Þá var sinnið þungt. Aldrei framar mundu mamma eða
Brúnó eða Bjössi bróðir rétta mér rúsínu eða kandísmola
úr kassa á hillunni. Nú átti pabbi þetta ekki lengur. Ég
gekk í humátt á eftir pabba og Ingólfi, en Eva kona hans
var með þeim. Þá sé ég að hún segir eitthvað við mann
sinn, sem enginn átti að heyra. Svo tekur hún heilan
pakka af Öldu súkkulaði úr hillunni og gefur mér. Hjartað
hoppaði svo langt upp í háls, að ég efast um að ég hafi
þakkað nógu vel fyrir mig. Mikið þótti mér þá vænt um
Evu.
Næsta minning mín er svo frá því þegar við fórum með
flutningabílnum upp að Selsundi. Pabbi sat við stýrið, en
mamma var að reyna að hafa hemil á okkur Stínu systur,
með Siggu í fanginu. Loks heyktist ég niður í sætinu mill'
þeirra og steinsofnaði víst. Svo hrökk ég upp við mikíö
skrölt og varð hræddur. Hélt víst að eitthvað hefði komið
fyrir. En við vorum þá bara að berjast upp brekkuna við
hlaðvarpann í Koti. Sagði pabbi mér að þessi bær héti
Kot. Ég mótmælti því og sagði að þetta væri bær en ekki
kot. Eitthvað hafa hugmyndir mínar verið brenglaðar um
hvað kot væri. En einmitt þarna í Koti átti ég eftir að njóta
margra ánægjudaga í rigningum á sumrin, við að fá ^
lesa Barnablaðið Æskuna, sem systkinin þar áttu fra
upphafi.
Sigurður H. Þorsteinsson-
ÆSKAN — Það er Ijótt að hrinda öðrum börnum
24