Æskan - 01.11.1976, Blaðsíða 12

.

Sá snjalli uppljóstrari Sherlock
Hojmes ætlar greinilega að verða
langlífur, og þó var hann ekki
löggæslumaður nema í tómstundum
sínum. Verið er að gera nýja kvikmynd
um hetjuna og fer Roger Moore með
aðalhlutverkið, en sá hefur leikið
Dýrlinginn, sem var svo vinsæll í
íslenska sjónvarpinu fyrir nokkrum
árum.
Roger Moore tók einnig við hlut-
verki njósnarans víðkunna, James
Bond, og skilaði því með sóma, að því
er aðdáendur hetjunnar telja. Og nú
Dýrlingurinn
mmmmmmmmmm—mmmmmmmmmmmmmm
í nýju hlutverki
er hann farinn að leika sjálfan Sher-
lock Holmes og tekst ekki síður upp
en áður. Dýrlingurinn og James Bond
hefur nú lagt sportbílinn og skamm-
byssur á hilluna og ferðast um götur
Lundúnaborgar í hestvagni og býr '
Baker Street 221 B. Ásamt vini sínum
Watson, sem leikinn er af Patrick
Macner, er Holmes kallaður í þessari
mynd til New York til að aðstoða lög-
regluna þar við að upplýsa afbrot,
sem færustu leynilögreglumenn Þar í
borg standa ráðþrota gagnvart.
hvæstu ónot hvor að öðrum. Seinast var höggormurinn
oröinn svo þreyttur að hvæsa, að hann bara gapti og
iðaði tungunni en steinþagði. Þá breytti snákurinn um
tón.
,,Ég átti reyndar annað erindi,“ sagði hann blíðlega.
,,En nú hef ég víst reytt þig svo til reiði, að þú vilt ekki
hjálpa mér framar."
,,Ef þú biður mig einhvers, sem ekki er tóm fjarstæða,
víl ég gjarnan verða þér að liði,“ svaraði höggormurinn.
,,[ trjánum, þar sem ég á heima, eru fiðrildi, sem fljúga
á nóttunni," sagði snákurinn.
,,Ég veit, hvað þú átt við. En hvað koma þessi fiðrildi
þér við?“
,,Þetta er fáskrúðugasta fiðrildaættin í skóginum,"
sagði Varnarlaus. ,,Og þau gera engum mein, vegna
þess, að lirfurnar éta ekki annað en grenibarr. Ég er
hræddur um, að þessum aumingjum verði útrýmt. Það
eru svo margir, sem sækjast eftir þeim á vorin."
Nú hélt höggormurinn, að snákurinn vildi sitja einn að
krásinni og sagði vingjarnlega: „Viltu.að ég segi ugl-
unum að láta lirfurnar í friði?“
,,Já það þætti mér vænt um, ef þú hefur einhver. ráð
hér í skóginum."
,,Það væri líklega rétt, að ég segði örfá orð viö þrestina
líka. Ég vil gjarnan verða þér að liði, ef þú biður ekki um
það, sem ómögulegt er.“ sagði höggormurinn.
,,Nú gerir þú mér líka mikinn greiða," sagði Varnár-
laus. ,,Það var gott, að ég leitaði til þín.“
Mörg ár liðu. Einu sinni aö morgunlagi svaf Lappi utan
við dyrnar. Það var vor og birti snemma. Sólin var þó enn
ekki komin upp. Lappi vaknaði allt í einu við, að það var
kallað á hann.
,,Ert það þú, Gráfeldur?" spurði Lappi. Elgurinn var
vanur að koma til hans því nær hverja nótt.
ÆSKAN — Lesendurnir ungu kunna
Enginn svaraði, en eftir litla stund var kallað aftur.
Lappi þóttist þekkja rödd Gráfelds og gekk á hljóðið.
Hann heyrði, að Gráfeldur hljóp á undan honum, en
náði honum ekki. Hann hljóp gegnum þéttasta greni-
skóginn og fylgdi engum stígum. Lappi átti fullt í fangi
með að rekja slóðina.
„Lappi, Lappi!" var kallað. Það var rödd Gráfelds. En
hún var ekki sjálfri sér lík.
,,Ég kem, ég kem. Hvarertu?" kallaði Lappi.
„Lappi, sérðu ekki, hvernig allt hrynur?“ spurði
Gráfeldur. Lappi sá, að barrið féll af trjánum eins og
skæðadrífa.
„Jú, ég sé, að það hrynur," svaraði Lapþi og hélt
áfram á eftir Gráfeldi.
„Lappi, Lappi!" kallaði Gráfeldur aftur fyrir sig. „Finn-
urðu ekki vondan þef í skóginum?"
Lappi nam staðar og þefaði. Hann hafði ekki tekið eftir
því fyrr aö ilmurinn af greninu var oröinn miklu sterkari
en hann var vanur. „Jú, ég finn þaö,“ sagði hann og flýttl
sér á eftir Gráfeldi.
Elgurinn hljóp svo hratt, að hundurinn hafði varla við
honum. „Lappi, Lappi," kallaði hann. „Heyrirðu hvernig
tístir í trjánum?" Nú varð rödd han svo raunaleg, að hún
hefði getað komið steini til að vikna. Lappi stansaöi og
hlustaði. Hann heyrói greinilega eitthvert tíst upþi '
trjánum. Það var líkast tísti í úri.
„Já, ég heyri það,“ kallaði Lappi og hélt áfram. Hann
skildi, að Gráfeldur vildi, að hann tæki eftir öllu, sem frarTI
fór í skóginum.
Lappi var nú staddur undir grenitré með úfnar hang-
andi greinar og gróft, dökkgrænt barra. Þegar hann
gætti betur að, sýndist honum barrið hreyfa sig. Þa sa
hann fjölda grárra maðka sem iðuðu fram og aftur um
greinarnar og voru að éta barrið. Þeir átu og átu. Tístiö
sem heyrðist var naghljóð. Barrið féll í sífellu til jarðar
Greinarnar urðu naktar eftir, og þá gufaði svo ört út ur
vel að meta hið góða efni blaðsins