Æskan - 01.07.1978, Síða 14

KATTA-
EYJAN
raö er mælt, að á einm af Kyrra-
hafseyjum hafi orðið svo mikill rottu-
gangur, að fólk hafi ekki getað hafst
þar við. Var það þá tekið til bragðs, að
flytja þangað marga ketti, svo að þeir
ynnu á rottunum. Þetta tókst, en þá
kom önnur plágan hálfu verri. Kett-
irnir tímguðust óðfluga og urðu allir
villtir, og var af þessu sá stefnivargur,
að allt fólkið flýði af eynni, og nú eru
kettirnir einvaldir þar.
Sömu sögu er að segja af eyju
nokkurri, sem Haskell heitir og er í
San Francisco flóa. Þar er fullt af
eyjum og er talið að þær séu jafn-
margar og dagarnir í árinu. Skömmu
fyrir aldamótin settist að á Haskell-ey
einsetumaður, sem Humphrey hét.
Hann hafði eitthvað komist í kast við
réttvísina og þótti réttara að hverfa.
Og þarna þóttist hann óhultur. Hann
lifði á ostruveiðum. En ævi hans var
ekki þægileg, því að stefnivargur af
HARMLEIKUR
Á SLÉTTUNNI
Ég var á leiðinni yfir sléttuna miklu.
Vissi ég þá ekki fyrri til en ég var nærri
því fallinn niður í stóra holu, sem ég
haföi ekkert tekið eftir. Ég gægðist
niður í holuna. Sá ég að hér myndi
verið að byrja að grafa brunn. Búið
rottum var á eynni og hvað eftir annað
átu þær allan aflann út úr höndunum
á honum.
Svo var það að fiskimaður nokkur
tók eftir því að aldrei rauk hjá
Humphrey. Hann gerði sér því för til
eyjarinnar að vitja um hann. Þegar
hann kom til kofans, var hann fullur af
rottum, en mjög lítið var eftir af
Humphrey. Rotturnar höfðu étið
hann.
Mörgum árum seinna afréðu tveir
bræður, Bruce og Wallace Mills, að
setjast að á eynni. Höfðu þeir með sér
12 grimma ketti til þess að útrýma
rottunum. Og þarna varð svo hinn
grimmasti bardagi milli kattanna og
rottanna, því að rotturnar snerust til
varnar og kettirnir fengu mörg og stór
sár af þeim. En stríðinu lauk þó með
algjörum sigri kattanna. Þeir útrýmdu
rottunum gjörsamlega.
Eftir það tóku kettirnir að tímgast
ískyggilega ört, og hin nýja kynslóð
eldri
við
var stærri og grimmari en hin
hafði verið. Bræðurnir höfðu ekki
að afla fæðu handa þeim. Og s^°
lögðust kettirnir á fuglana og útrým
þeim eins og rottunum. Og í staðinH
fyrir fagran fuglasöng, var nú eK
annað að heyra en ámátlegt mjáim
breima köttum.
Það er fagurt þarna á eynni og nU
fóru menn að sækja um að reisa P
sumarbústaði. Bræðrunum var
kynnt að þeir væru þarna í óleyfi
yrðu að hypja sig á burt. En þeir sstu
sem fastast og treystu því að kettirn
mundu verða sín besta vörn. EngiílU
mundi geta haldist við á eynni vegn
þeirra. En þá var það að eintlV®
framtakssamur maður fór um nótt
eyjarinnar og eitraði fyrir kettina. P ^
varð til þess að þeir strádrápnst
I

eftf-
að
stuttum tíma, þar til enginn var
Og þá neyddust bærðurnir til ÞesS
yfirgefa eyna sína, og veit eng1
hvað af þeim hefur orðið.

var að grafa fjóra til fimm metra. Ég
tók eftir því að um 30 cm breið rák lá
eins og ormur upp eftir veggjum hol-
unnar. Rákin byrjaði um hálfan metra
frá holubarminum og náði alla leið til
botns. Ég horfði forviða á þetta, og
þegar augu mín höfðu vanist
myrkrinu, uppgötvaði ég dauðan úlf
liggjandi á botninum.
Ég fór aó hugleiða atvik þetta nánar
og loks skildi ég hinn þögla harmleik,
sem hér hafði átt sér stað. Rákin var
ekki grafin ofan frá, heldur frá botn-
inum. Úlfurinn hafði fallið niður í
brunninn. Hann hafði hitt á einasta
möguleikann til undankomu, sem sé
að grafa gormlagaða hillu upp e.'(
hliðum holunnar. Úlfinu hafði tek|S
að komast þetta hátt upp. Spot P3íl
voru þögul vitni um margra daga bar
áttu. Og einmitt þegar takmarkið va
svo nálægt, hafði hann freistað ÞeS^
að stökkva spölinn sem eftir var; ,
hafði svo misst marks og látið lí'1
fallinu niður á botn brunnsins-
skýring er líka sennileg, að hann n ^
gefist upp af sulti og þreytu. Ver .
aldrei skorið úr því. Hitt er víst. a
hyggindi úlfsins færðu hann svo n
lægt takmarkinu, sem hægt var on
þessum kringumstæðum.
Orris Dorman’