Æskan - 01.07.1978, Síða 23

sti9ann. Fleiri komu á eftir. Kæfandi
^ykjarsvælan liðaðist upp í kringum
Pa- Skyndilega læsti sig snarkandi
a|dtunga upp um stráþakið. —
laðan logaði. — Um stund stóð ég
parna magnþrota, meðan eldurinn
rei,öist óðfluga um allt þakið.
-Þið eruð þó, vænti ég, allir komnir
aiður?“ spurði ég næstum ósjálfrátt.
eia9ar mínir litu náfölir og skelkaðir
^Verir á aðra. „Jenni litli.“ „Hvar er
enni litli?“ „Hann hefur víst orðið
Ve'kur af reyknum," sagði einhver
ottablandinn . Svo æptu þeir ailir fuilir
fj^fingar. „Jenni litli er ennþá uppi!
ann brennur inni?“
^u9nabliks þögn. Aðeins snarkið í
e,binum.
-Saekjum hjálp! Brunalið!“ hrópaði
ens og hentist upp á hjólið sitt.
I oi<krir eltu hann. Aðrir hlupu ráð-
ausir burtu, líklega heim til sín.
i0rir. fimm stóðu eftir og störðu
°niausir á logana. Sjálfur hafði ég
eeist iöngun til þess að hlaupa heim
e'ns 0g hinir. Ég var skíthræddur.
^turnir skulfu. En í þetta sinn náði
inn ekki yfirtökunum. Það var
nni litli, sem ég var að hugsa um.
. ® Þ°rði ekki að láta hann brenna
an þess að gera einhverja til-
aun til þess aq bjarga honum. Og þó
v°rði é9 ekki að bjarga honum. Það
^ 1 b^niingjan. En svo kom ég auga
y Vatnsbalann. Það var stór trébali.
böfðum fyllt hann daginn áður af
hatni °9 siglt bátunum okkar í
°num. f einu vetfangi stökk ég ofan í
ann- Líklega hef ég gert það óaf-
!andi eða kannski að ég hafi fyllst
'nhverjum innra krafti. Ég get ekki
®kyrt það.
Holdvotur með rennvott handklæði
Qr,r andlitinu hentist ég upp stigann
féuhVart.í reykjarsvæluna. Ég heyrði
g a9a mína æpa eitthvað á eftir mér.
9 Var iafhræddur — en ég gat ekki
Snuiðvið.
btitinri var ofsalegur og reykjar-
•töf **Urtnn svo mikill að mér lá við
g nun. Eidurinn magnaðist sí og æ.
a si(irnaði í allar áttir. Loks kom ég
^9a á einhverja þúst á gólfinu. Það
r Jenni litli. Ég lyfti honum upp og
ÞESSI BELJAKI ER SÆFÍLL
í náttúrufræðinni ykkar hafið þið eflaust lesið um mörg og merkileg dýr
og þið hafið þá líka komist að raun um, að það eru ekki síður til skrítin
kvikindi í sjónum en á þurru landi.
Hvaða dýr er nú til dæmis þetta, sem hér birtist mynd af? Auðvitað
munuð þið öll fljótlega giska á, að dýr, sem svona er í laginu, muni vera
ættað úr sjó. Og það er alveg rétt. Hinu er ekki eins við að búast, að þið
getið öll svarað því hárrétt strax, hvað dýrið heitir. En þessi beljaki er
svokallaður sæfíll. Hann virðist hreint ekki útlimastór, þótt skrokkurinn sé
þó nokkuð mikill fyrirferðar.
Annars er það mjög sjaldgæft, að sæfílar séu í dýragörðum. Fyrir
nokkrum missirum voru t. d. ekki til nema þrír í allri Evrópu, og er hér mynd
af einum þeirra. Hann heitir „Golíat“ (hlýtur að vera stór og sterkur, ef
hann líkist nokkuð nafna sínum í Gamla Testamantinu) og á heima í Ham-
borg. Var hann lánaður um skeið í dýragarðinn í Kaupmannahöfn, og þar er
myndin tekin.
dró hann á eftir mér. Mig logsveið í
augun og lungun. Hvað eftir annað lá
mér við falli. Og logandi þaksperra
féll niður á herðar mínar. — Loksins
náði ég þó hlöðugatinu.
Hvernig ég komst niður stigann, veit
ég ekki. Mér er heldur ekki Ijóst hvað
gerðist eftir það og þangað til að ég
vaknaði heima í rúminu mínu, marg-
reifaður og rígbundinn eftir öllum
kúnstarinnar reglum.
Til allrar hamingju höfðum við
Jenni ekki brennst alvarlega. Ég er
meira að segja á fótum í dag. Og til
mín hefur verið sífelldur straumur af
fólki. Allir segja að ég sé hetja. En ég
held að það hljóti að vera mikill mis-
skilningur, því að ég hef alltaf verið
óttaleg skræfa. — Um það sannfær-
ist ég best sjálfur, þegar ég hugsa um
það, hve hræddur ég var í gær, þrátt
fyrir það þótt mér tækist nú að bjarga
Jenna litla. Já, það er ef til vill skrítið,
en ég er viss um að ég þyrði ekki að
leika það aftur, ef hið sama endur-
tæki sig.
Svo að annaðhvort hlýt ég að vera
hugprúður heigull eða huglaus hetja.
Hvað haldið þið? Hvað segið þið nú
um þetta?