Æskan - 01.07.1978, Side 44

'eir voru báðir smíðaðir í sömu verksmiðju. Á
sama flutningavagni óku þeir í gegnum þorp og skóga,
yfir slétturnar og fjöllin. Að lokum hafði eitt þessara far-
artækja, sem á rússnesku kallast „Telaga", flutt þá á
vinnustaðinn, þar sem þeir glóðu í sólskininu báðir tveir.
Saman höfðu þeir verið frá byrjun tilveru sinnar.
Saman höföu leiðir þeirra legið hingað. Þeir voru ná-
kvæmlega eins útlits, skínandi og fagrir.
Svo skildu leiðir þeirra. Annar þeirra fór að vinna fyrir
húsbónda sinn, þrekvaxinn, útitekinn bónda með blá
augu. Hann hét Stephan og var sem risi að vallarsýn, en í
djúpi kyrrlátrar sólar var hann mildur og góður. Á
akrinum var plógurinn dreginn af litlum hesti, sem hét
Sirka! Áfram! sagði Stephan og svo hélt hann áfram að
syngja með sinni djúpu bassarödd, meðan hann gekk á
eftir plóginum.
Hinn plógurinn var settur inn í skúr. Sólargeislarnir
gátu aöeins endrum og eins seilst inn í hornið til hans. Á
hverju kvöldi, þegar hinn starfsemi plógur kom heim frá
vinnu, tók hann að segja frá þvísem á daginn hafði drifið.
Hann talaði um fegurð akranna og hinn bláa djúpa hiai|n
með léttum hvítum skýjum. Hann talaði um hina gróðu^
ríku jörð og einkum talaði han um bændurna
klæddir sínum rússnesku skyrtum, hvítum og bláum °9
sínum víðu buxum, gengu eftir plógum á akrinum °9
sungu söngva sína með lágri, djúpri röddu, ýmist fjörug3
söngva um líf og starf eöa þunglyndislega söngva um
takmarkalausa sorg, takmarkalausa sem hina miklu
tækt þessa þolinmóða, trúlynda fólks.
I skínandi málmi plógsins var sem endurspeglu°u
akrar og dalir, gróðurrík haglendi og blómstrandi lund^
með blómum hvítum sem snjó eða rauðum sem ský
sólsetur, og börnin undu þar við leiki sína, söngva
hlátra. Hinar fögru bændadætur spegluðust þar í sínu,n
nærskornu dimmbláu, grænu eða rauðu skyrtum m
hvítum víðum ermum og geisluðu af yndisþokka.
Tíminn leið. Hinn starfsami plógur varð stöðugt fegu
og slípaðri og hvert kvöld hélt hann áfram að segja '
því, sem hann hafði séð. Og rödd hans var hrein og sk ‘
En þegar hinn plógurinn, sem stöðugt hélt kyrru
svaraði félaga sínum eða spurði hann einhvers, m
glöggt heyra, að rödd hans var orðin hrjúf, eins
skLir-
honum væri illt í hálsinum.
Dag nokkurn, þegar sólargeislarnir brutust inn í
inn, rak hann upp óp af undrun og örvæntingu-
skínandi málmi félaga síns hafði hann séð mynd sl
speglast. Hann var orðinn kolryðgaður. Hvað er að s ^
mig? — Hvernig hef ég orðið svona? Er það vegna
að ég vinn ekki?spurði hann angurvær. Hinn svaraði-
það er einmitt af því, að þú vinnur ekki, að þú ert sv°
Sá, sem vinnur, varðveitir ávallt útlit sitt og æsku sína.
pytt.
a>
n
c
0)
A
*o
ra
■ra
3
O)
c
c
a.
ra
>>» jt re
0) <3
t C X
£•2 *
C - '0>
a> ~
w E-z
ra e
■5 | *
1 I o
ra o> >
». o m
a> — .
o> -g E
o 2 3
- 2 .E
<p £ js
*o a>
ra
in
</>
a>
XL
S « S
(U -*-•
~ Q,
S&s
“ 0>
*0 r~
ra E
i_ a>
ra <«
E *■
'3 X
n. i_
c S. .
2 S. c
3 ra E
*o c 2.
■ra c o>
£»!
*o o a>
S
•fc 3 P
0.«2 §
§■ ? 3
i s
11
bJ 2
& *
Ot
%
0
o
tfi
í
1*1
= 5
tt 9
> 2
< l
l i.