Æskan - 01.07.1988, Qupperneq 11

d ÍrM
^ru að hætta!
nú er komið að því að rita fullum
Stófum það sem kannski hefur mátt lesa
lína. Við vitum að það verður
nt()rgum til angurs og þykir leitt að verða
a letra það: Stuðkompaníið er að hætta.
plöggij- lesendur hafa eflaust farið að
n.ta vöngum þegar þeir lásu að Jón ætl-
V-1 ^ns^ölann og Magni líklega í Vél-
s úlann - { Reykjavík átti að fylgja - en
m °g Trausti verða í skólum á Akur-
eyri.
”Já, þetta verður líklega síðasta viðtal-
1 við Stuðkompaníið,“ segir Karl. Við
pum ýmist að fara í skóla eða út á aðrar
mutir. Ég flyt væntanlega til Reykja-
Jkur eftir áramót. Þar gefast fleiri tæki-
n 1 tónlist en fyrir norðan. En við lof-
um að koma áfram við sögu í músík.“
Nú er tækifæri til að segja eitthvað
Ve valið að lokum. . .
”Við viljum minna á að dýrin í skógin-
Ut eiga að vera góð hvert við annað. Og
v' Jesendur ættu að varðveita blaðið með
1 talinu vel - til minningar.“
Auðvitað er dálítið sérstakt að fjalla
m hljómsveit sem er að hætta. En í aðra
r°udina er þetta líka frásögn af drengjum
pm líklegir eru til dáða og vinsælda á
nhstarsviðinu enn um langa hríð. Og
ga upp á tilveruna! Það gefur sannar-
eSa tilefni til viðtals. . .
að
finnst alltaf dálítið skemmtilegt
tala við nafna mína. Það verður oft
, 1 Pví að félagar ræðist við, menn verða
. mpánlegir, það er eins og maður kom-
lst 1 >>kompaní“ við nafnann.
f féll því vel að Karl talaði fyrir þá
. laga. Hann hefur ágætt skopskyn (. . .
eg hef hina sterklega grunaða um það
Sama . . .) og var mest á „léttu nótun-
nrtl • Ég held að segja megi að milli okk-
r hafi skapast góð stemmning, við höf-
m komist í ágætt „stuð“ - eigum við
bara að segja stuðkompaní!
*SKANi
Ef ég væri
skólataska
eftir lónu Elínu Gunnarsdóttur U ára.

Ég er ósköp venjuleg skólataska,
svona blá Salomon baktaska. Ég á
ekki sjö dagana sæla. Ef þið haldið
það þá skjátlast ykkur hrapallega.
Þetta byrjar allt á mánudagsmorgn-
um. Þá er nokkrum bókum hent ofan
í mig ásamt einni möppu og penna-
veski og auðvitað nestinu. Það er það
versta sem ég hef fengið ofan í mig.
Þegar búið er að bögglast við að renna
mér saman er mér hent fram á gang
og þar má ég dúsa þangað til rétt fyrir
klukkan átta. Þá er ég þrifin á öðru
bakbandinu og farið með mig út í
hvaða veður sem er.
Þegar í skólann kemur er mér hent
inn á einhvern gang í haug af öðrum
skólatöskum. Þá sest oft einhver
ógeðslegur kvalari ofan á mig og
kremur mig. Og ekki nóg með það,
svo er líka slegist á mér og ég notuð
sem koddi og bolti. Þá hefur mig oft
langað til að geta talað og gengið. Það
halda allir að við skólatöskurnar séum
bara dauðir hlutir sem hægt sé að gera
hvað sem er við án þess að við finnum
fyrir því. En við höfum sál og okkar
tilfmningar, þrár og hugsanir.
Stundum ber við að svalafernurnar
springa í mér við öll þessi læti og það
er það næst versta sem komið getur
fyrir mig því að ég er aldrei þvegin
eftir það heldur er bara hellt úr mér
og ég látin þorna. Ojbara, lyktin sem
kemur á eftir.
En það versta sem ég hef lent í er
að mér var hent ofan í drullupoll og
látin dúsa þar alltof lengi því að ég
var orðin gegnblaut og ógeðsleg. En
þann dag var ég sett í þvottavélina og
þangað langar mig ekki aftur. Ég er
ennþá með sápu í eyrunum.
Já, ég hef eyru skal ég segja þér og
ég er meira en fús til að vera trúnað-
arvinur þinn en þú hreytir aðeins í
mig blótsyrðum og lætur mig jafnvel
liggja úti í rigningu og alls konar
veðri, allan daginn ef því er að skipta.
Og ef ég ætti að segja frá öllu því sem
á daga mína hefur drifið yrði útkom-
an heil bók því að margt hef ég heyrt
og reynt.
En sumir fara vel með skólatösk-
una sína og ég vildi gjarnan að þannig
væri komið fram við mig.
- Og mér er bara spurn. Gæti þetta
verið frásögn skólastöskunnar þinn-
ar?
(Sagan hlaut aukaverðlaun í samkeppni Rásar 2 og Æskunnar 1987)