Æskan - 01.07.1988, Blaðsíða 43

gamla daga var mikil drauga- og huldufólkstrú.
a Var ekkert rafmagn, veturnir langir og dimmir
°8 nienn gáfu hugmyndafluginu oft lausan taum-
inn. Þeir þóttust þá sjá tröll og álfa í hverjum hól.
Þessi saga segir frá nokkrum börnum í berjaferð
og skiptum þeirra við huldufólk.
lnu sinn var ungur drengur
hét Jóhann.
^ann fór í berjamó
öðrum börnum.
e§ar þau voru búin að tína
n°kkra stund sagði Jóhann:
^ Sjáið þið! Þarna í mónum
eru þá mörg börn að tína ber.
johann hljóp til barnanna.
n allt í einu hvarf hann.
°rnin leituðu hans og barnanna
átt og lágt en fundu ekkert.
Uru þau svo heim í bæ
°g sögðu frá.
^abbiJóhanns var prestur.
bíann var ekki heima
en kom heim næsta dag.
kki varð hann hræddur
^ Jóhann og sagði að hann
þefði ekki farið langt.
etta var sunnudagur
°§ fór nú prestur að messa.
^e§ar hann var kominn
1 Predikunarstólinn
talaði hann um son sinn
°§ skoraði á huldufólkið
au sleppa honum.
jjan menn þá Jóhann litla
. 0rna hlaupandi niður túnið.
^ann var með blátt ör á kinninni.
Jéhann sagði að steinarnir
a boltinu fyrir ofan bæinn
y$ru hús huldufólksins.
ar væri líka stór kirkja.
Svo sagði hann þeim
hvað gerst hafði:
-Prestur huldufólksins var að
messa en ég var inni í bæ
hjá prestsfrúnni
sagði Jóhann litli.
Allt í einu sagði prestsfrúin:
- Ég get ei lengur haldið þér
sökum föður þíns.
Svo sló hún Jóhann á kinnina
og mælti:
- Ég vona að þú verðir
af þessu auðþekktur!
Þá blánaði á honum kinnin.
Seinna varð Jóhann prestur.
Fór hann þá oft upp á holtið
og dvaldi þar langa stund.
Sögðu menn að hann væri
að heilsa upp á gamla vini sína.
Bláa örið á kinninni
hvarf aldrei.