Skírnir - 01.04.1917, Síða 47

154
ísland og ííorðurlönd.
[Skírnir
vor er fiis á að geia hvað hún getur, eftir efnum og
ástæðum, og sá tími mun koma, að tillög Islendinga í þess
konar þarfir geta orðið svo mikil að það muni um þau.
Og það verður að reyna á allar lundir að fá ísland með.
Það er t. d. mjög áriðandi að Island sé með í sameigin-
legri löggjöf fyrir Norðurlönd. Það má segja þingi voru
og stjórn til heiðurs, að aliir pólitískir flokkar á íslandi
hafa verið ásáttir um það, að láta iöggjöf vora, að svo
miklu levti sem það hefir verið hægt, vera samfara lög-
gjöf hinna þjóðanna. En það væri einkar æskilegt að
koma á nánari samvinnu. Eg skal nefna eitt dæmi. Þing-
menn hinna norrænu þjóðanna hafa árlegar samkomur
sín á milli, sem geta haft talsverða þýðingu til að efla
samúðartilfinninguna milli þjóðanna. Þegar íslenzku al-
þingismennirnir komu til Danmerkur árið 1905 man eg
eftir því, að danskur þingmaður opinberlega lýsti yfir
óánægju sinni út at' því, að enginn alþingismaður hefði
verið með á þess konar norrænum þingmannafundi, sem
þá var nýafstaðinn. Mér vitanlega hefir ekkert verið
gert síðan til þess að laga þetta, og er það þó auðsætt
að það gæti verið einkar þýðingarmikið að láta íslenzka
og danska stjórnmálamenn fá færi til að kynnast og þab
öllu nánar en nú. Því að þess ber vel að gæta, að alt
sem þannig er gert til að styrkja tilfinninguna fyrir því
sem sameiginlegt er, verður til þess að veikja tilraunir
hverrar einstakrar þjóðar til að bauka ein sjer, og
það hlýtur því að verða að talsverðu gagni þegar gera
skal út um deiluatriði milli þjóðanna, hvort sem þau eru
gömul eða ný. Það er ómögulegt að vera tvcnt i einu,
góður Skandinavi og óvinur annarar norrænnur þjóðar.
Og þegar þið nú spyrjið mig livað félag okkar geti
gert til þess að efla samúðina milli íslendingaog hinnanor-
rænu þjóðanna, þá svara eg þvi, að það er einkum með
því að reyna að fræða þjóðirnar hvorar um aðra. íslend-
ingar verða að læra að þekkja Norðuriönd betur og nor-
rænu þjóðirnar verða að læra að þekkja ísland betur en
.nú er. Við Islendingar verðum sjálfir að vinna aðþvíað