Skírnir - 01.04.1917, Blaðsíða 84

Skírnir]
Dómurinn.
m-
ekki skáld? Get eg ekki lesið í bók lífsins? Sé eg eklcr
binar réttu myndir í sálarskuggsjánni?
Þá kvað við röddin inikla:
— Þig vantar einn hlut enn.
— Hvaða hlutur er það? spurði ungi maðurinn.
— Það eru sannleiksaugun.
— Hvernig get eg náð þeim?
— Þú skalt gráta úr þér þín eigin augu, því að þam
sjá þessar ósönnu myndir. Þegar þú heiir gert það, þá.
munt þú fá sannleiksaugun.
Ungi maðurinn grét nú nótt og dag þangað til að'
augun voru farin úr liöfði hans. Þá féll hann í óvit, en
þegar hann raknaði við aftur, varð hann þess var, að'
hann var búinn að fá ný augu.
Það voru sannleiksaugun.
Ungi maðurinn leit nú í bók iífsins og sá smáa letrið.
Nú sá hann, að hann hafði ekki séð, af hverju breytni
manna var sprottin. Hann leit í sálarskuggsjána og komst
að raun um, að sálirnar voru öðruvísi en hann hafði
haldið.
— Nú er eg skáld, sagði ungi maðurinn og tók að
nta af kappi. Þegar hann var búinn að rita heila bók,
fór hann til mannanna og las hana upp fyrir þeim. Þeir
hlustuðu fyrst, en þegar fram i sótti sögðu þeir hver við
annan:
—■ Þetta er ótrúlegt. — Þetta er lygi. — Þetta leiðist
111 er að heyra. — Svo fóru þeir smám saman að tínast
burtu, og að síðustu var enginn eftir, til þess að lilusta á
unga manninn.
I ngi maðurinn lokaði sig inni og sat í þungum
hugsunum.
Er eg ekki skáld? spurði hann.
— Þú er skáld, sagði röddin mikla.
Orðin skáru hann í eyi’un. Hann langaði til að flýja
undan þessari voðarödd. Hann fór að hugsa inni í sálar-
fylgsnunum.] [Hann hélt, að enginn gæti komist þangað^
°g enginn gæti séð þær hugsanir, sem þar bærðust.