Valsblaðið - 11.05.1961, Síða 25

VALSBLAÐIÐ
23
Annar flokkur Vals 1921. --- Frá v.: GuíSmundur Gu'Sjónsson, ValgaríS Thorodd-
sen, Ámundi SigurtSsson, Ólafur Jónsson, GutSmundur ÁstráíSsson, Ingólfur Gu?S-
mundsson, Þorkell Ingvarsson, Stefán Ólafsson. Fremri rö?S: Andrés Einarsson,
Angantýr GuíSmundsson, Pétur Kristinsson, Snorri Jónasson, Ingi Þ. Gíslason.
Enda kom það fljótt í ljós að þar var réttur maður á réttum stað.
Auk aðalstjórnarinnar var kosin sérstjórn fyrir 2. og 3. fl., sem í sam-
ráði við aðalstjórnina skyldi sjá um æfingar þessara flokka og gæta
þess að alltaf væri til taks nægilegt af knöttum til æfinganna. Þessir
hlutu kosningu: Ingi Þ. Gíslason, Ámundi Sigurðsson og Snorri Jón-
asson. Þessi háttur á æfingastjórn flokkanna þótti gefast vel. Á þessu
starfsári vann Valur bæði 2. flokksmótin og bikar haustmótsins til
eignar.
Meðal mála, sem tekin voru fyrir til umræðu á þessu starfsári, var að
koma upp skúr við knattspyrnusvæðið, þar sem leikmenn gætu haft
fataskifti í og geymt föt sín meðan á æfingum stóð. En leikmennirnir
höfðu orðið að notast við gryfju eina mikla, rétt við völlinn, sem bún-
ingsklefa" en einu þægindin voru, stórir steinar á gryfjubotninum,
til þess að leggja fötin sín á. Hins vegar lék um þá fáklæddu regn og
rok þegar því var að skifta. Myndi nútíma æskumönnum þykja slíkur
aðbúnaður „þunnur þrettándi“.
Um þetta mál var rætt á félagsfundi þar sem voru samankomnir
milli 30—40 félagsmenn. Var þetta mikið nauðsynjamál, því menn urðu
að skifta um búning úti hvernig sem veður var og hafði svo verið um-
liðin ár. Eftir að málið hafði verið rætt allítarlega, var samþykkt að
bera það undir séra Friðrik og þeim, Axel Gunnarssyni og Ámunda
Sigurðssyni falið að ræða við hann um á hvern hátt þetta vandamál
yrði leyst. Síðan áttu þeir félagarnir, Axel og Ámundi að tilnefna með
sér átta félaga til aðstoðar við fjársöfnun og annað það er til þyrfti
svo skúrinn mætti sem fyrst rísa af grunni. Taldi 10 manna nefndin
bezt að koma upp góðri skemmtun í fjáraflaskyni, er málið var rætt
við séra Friðrik, tók hann því vel, en benti á að bezt væri að Valur
reyndi að safna einhverju sjálfur áður en farið yrði út í almennar fjár-
aflanir, svo hægt væri að benda á fórnfýsi félaganna og góðan vilja.
jeg ville begynne som trener i Val.
Hvis jeg ikke husker feil var det Fri-
mann Ilelgason og Johannes Bergsteins-
son, de to som senere ble og fremdeles
er noen av mine aller beste venner.
Forespörseln kom jo litt overraskende
pá meg, men för jeg svarte husker jeg
at jeg klarla visse forutsetninger som
jeg mente mátte opfylles, krav som jeg
aldrig senere har veket fra nár det
gjelder idrett og idrettstrening. Disse
forutsetninger var, at guttene mátte
vise absolut disiplin og god oppförsel,
vise interesse og vilje til á gjöre sitt
beste og ikke minst lystre ubetinget
hva som ble sagt og forlangt. Dette var
hvist noe uvante betingelser, men jeg
fastholdt ubetinget at dette mátte opp-
fylles. Det endte med at begge godtok
mine krav, — og dermed var jeg tren-
er i Val. Senere ble jeg ogsá medlem,
et medlemskap som jeg aldrig har angr-
et pá.
Jeg má si at det gikk over all for-
ventning skjönt det mange ganger kom
noen smá knuter pá tráden. Serlig
husker jeg at det syntes á være noksá
vanskelig for guttene á mote presis, og
det verste jeg visste og fremdeles vet
er folk som er upresise. Men det bedret
seg da litt etter hvert og alt gikk bra
etter min mening.
Jeg var med á feiret Valurs 25 árs
jubileum og jeg háper at jeg skal fá
anledning til ogsá á overvære 50 árs
jubileet. Min mening har altid vært, at
er man engang blitt medlem av et lag,
sá skal medlemskapet gjelde for livs-
tid. Likeledes skal interessen altid være
tilstede. I Island er der tre lag som stár
meg meget nær. Det er I. R., Skidafj.
Reykjavikur og sá Valur.
I dag er det altsá Valur som er jubil-
eumsbarnet, skjönt ordet barn vel má
forstáes pá bakgrund av det faktum,
at et lag altid skal være ungt og friskt
tross alderen i ár. Femti ár er jo litt
av en merkesdag og selvsagt bor den
feires som det sommer seg gode idretts-
menn og lagsmedlemmer. Et jubileum
er báde en festdag' og en alvorsdag. En
festdag hvor man kommer sammen i
godt lag og dermed fastslár samholdet
blandt medlemmerne. En alvorsdag for
á minnes forgangne slekter og for á
se tilbake pá den tid som er gátt. Man
frisker opp de lyse minner fra fortid-
en, minnes de medlemmer som ofrett tid
og interesse i sit utrettelige arbeide for
laget, dets fremgáng' og trivsel. Man
minnes medlemmer hvis ukulige pá-
gangsmot fremdeles er et eksempel for
de slelcter som kommer. Om ikke alle
var sá heldig á fá være aktivt med i
lagsarbeidet eller idretten, sá var der-