Valsblaðið - 11.05.1961, Blaðsíða 55

VALSBLAÐIÐ
53
Ekki hafði frammistaða liðsins vakið mikinn fögnuð eða hrifningu,
og hafði ,,Spegillinn“ birt mynd af knattspyrnumönnum Vals með fána
um öxl, þar sem á stóð „Alltaf að tapa“, og var ekki laust við að þetta
væri orðið að nokkurskonar kjörorði, sem heyrðist hrjóta inn yfir
borðstokkinn á „íslandinu", þegar það lagðist uppað uppfyllingunni
11. júlí.
Nokkru eftir heimkomuna var efnt til fjölmenns fundar í KFUM-
húsinu, þar sem sýndar voru skuggamyndir frá ferðalaginu, ræður
flutta, þ. á. m. Ben. G. Wáge. Ennfremur sagði Frímann Helgason
ferðasögu um:
Noregs- og Danmerkurför Vals 1935.
Frá því sumarið 1931, að Valsmenn fóru utan, hafa þeim fundist
„íslands álar“ mun mjórri en áður og þegar einu sinni var búið að
vekja þessa útþrá, sem við íslendingar eigum í svo ríkum mæli, með
ágætri ferð til nágrannanna, létu Valsmenn sér ekki í augum vaxa
að hugsa um aðra ferð.
Um þetta var oft rætt, og loks snemma á árinu 1934, var sú ákvörð-
un tekin að fara utan 1935, um sumarið og undirbúningur hafinn. Að
vísu var hægara um vik nú, að byggja á þeirri reynslu, sem ferðin 1931
gaf, um undirbúning allan.
Okkur var það í upphafi ljóst, að slík för sem þessi, gæti ekki orðið
nein sigurför hvað snertir unna kappleiki, þegar tekið er tillit til þess
að mörg þau félög, sem við kepptum við standa framarlega í knatt-
spyrnu og svo aðstöðumunurinn við æfingar. Aftur á móti vorum við
vissir um að af slíkum flokkum gætum við séð og lært sitt hvað og orðið
reynslunni ríkari.
Með þetta í huga og eins hitt að koma þannig fram bæði utan vallar
og innan, að frændur vorir og nágrannar sannfærðust um, að á íslandi
byggi menningarþjóð, en ekki hálfgerðir „skrælingjar", lögðum við
í þessa ferð.
Hvort okkur hefur tekizt þetta má ef til vill sjá af leikdómi, sem
birtist um flokkinn rétt á eftir að hann yfirgaf Noreg, skrifuðum af
þekktum verkfræðingi og íþróttafrömuði, sem kynntist Val:
Kultur-Disiplin.
I de senere ár har vi som regel hatt ett eller flere utenlandske fot-
ballag pá besök. Sportslig sett har deres prestasjoner vært mere eller
mindre gode, men disiplinert sett — sável pá bane som utenfor — har
foi'holdet ikke alltid vert bra. Og det samme kan ogsá sies om mange
af vore norske lag.
Da vi i disse dage har hatt besök av det islandske lag „Valur“, kan
det være pá sin plass á omtale dette lags hederliga undtagelse. „Valur“
kom jo ikke hit for á vise frem fotballens mange finesser, men kom
for á se og lære og jeg háper at laget pá sin tur lærte endel, selv om
de „grönnes“ bidrag var elendig. Men vi hadde noe á lære av disse
islendere, noe som er vigtigere enn fotball og det er kultur og disiplin.
Og i denne henseende raget laget langt over noe annet lag jeg er
kommet i beröring med.
Her behöves ingen barnepike som mátte passe pá, alle var innstillte
Pá det samme og optre som gentlemann. Som det sá ofte hender nár
et lag er ute pá tur sá vil det bli litt fest og som regel blir en eller
Og’ þegar ég, seint og síðar meir,
komst heim þetta vorkvöld, brutustþess-
ir æskudraumar fram í eftirfarandi vís-
um:
Man ég hvaíS þessir melar seiddu
margan lftinn dreng til sín.
-- Hér var mætt f heilum hópum,
hér var fyrsta æfing mfn.
-- O, þeir fögru æskudraumar
ennþá búa í huga mér,
þegar ég sem stuttur snáði
stökk og lék metS knöttinn hér.
Þá var glatt á þessum melum,
þrotlaust hlaupiíS til og frá.
Allir strákar, — allir strákar
óðir vildu f knöttinn ná.
-- Hrópa’S, kallaS hver á annan,
kveinaS, æjaS, hlegiS dátt.
-- Lög og gang og leiksins reglur
lærSum viS þó smátt og smátt.
Von þá átti eg aSeins eina;
æskudraum það kalla má:
VerSa leikinn, stór og sterkur,
stöðugt vinna og sækja á.
Hlaupa, æfa öllum stundum,
aldrei neitt aS gefa sig.
-- Melarnir meS húS og hári
held ég' bara, -- áttu mig!
Harald Jensrud frá 'Drammen í Noregi.