Valsblaðið - 11.05.1961, Qupperneq 29

VALSBLAÐIÐ
27
Annar flokkur Vals 1927. ----- Aftasta röíS: Jón Eiríksson, Hólmgeir Jónsson,
Oskar Jónsson, Þórarinn Andrésson, Þorsteinn Jónsson. MiÖröíS: Geir Ólafs-
son, Jóhannes Bergsteinsson, Björn SiguríSsson. Fremsta röÖ: Jón G. S. Jóns-
son, Jón Kristbjörnsson, Kjartan GuÖmundsson.
þessi ferðalög héldust fyrst um sinn, þó önnur verkefni og meiri
væru í framkvæmd, eins og ruðningur „fótboltasvæðis“ á Melunum,
og lögðust ekki niður, fyiT en dofna tók yfir félagslífinu í heild. Eða
dofnaði félagslífið máske eingöngu af því að ferðalögin lögðust niður?
Ef til vill og ef til vill ekki. En eitt er víst, að með lifandi félagslífi
og fjöri hefjast ferðalögin á ný. En nú eru tímarnir aðrir. Hinar „stuttu“
ferðir, að Kolviðarhóli, á Hengil, í Marardal og austur í Þrastarskóg
fullnægja ekki lengur hinum ötulu og framgjörnu Valsungum eða
útþrá þeirra. .. .
Nú er ekki farið gangandi eða hjólandi. Nei, á bifreiðum eða skip-
um. Hringinn í kringum landið, milli landa og land úr landi. En til-
gangurinn er hinn sami.........
Seinni part sumars 1925 er æfingarsvæði félagsins tekið af því, það
á að reisa nýjan og fullkominn íþróttavöll handa öllum bæjarbúum, í
stað þess gamla, sem eyðilagðist að mestu í ofviðri veturinn á undan.
Æfingar féllu að mestu niður það sem eftir var sumars og hófust
ekki aftur fyrr en talsvert var liðið á sumarið 1926. Varð þetta til þess
að koma hinum mesta glundroða á æfingar Vals, enda hrakaði æfingar-
sókn svo mjög, að til vandræða horfði.
Stjórn Vals kunni illa slíkum afturkipp og hugði að, hvað til bóta
mætti verða. Komst hún að þeirri niðurstöðu, að bezta ráðið til að fá
næga og stöðuga æfingasókn, væri sú, að ráðgera og undirbúa ferða-
lag fyrir úrvalsflokk félagsins og þá helzt til Akureyrar og keppa
við knattspyrnufélögin þar.
Knattspyrnufélögin á Akureyri kváðust þess albúin að taka á móti
segir gamalt máltæki. Þetta kann satt
að vera. Eg hef nú oftar litið þannig
á málið, að tímarnir breyttust, og
mennirnir að visu líka, en ekki með
tímanum. Frá þeim degi, er maðurinn
hefur sitt brauðstrit, vill hann oft glata
því sem kalla má barninu eða æskunni
í sjálfum sér. Hann staðnar á vissan
hátt í tímanum, en tímarnir breytast
og hann fylgir ekki á eftir. Hann þekkir
ekki til hlýtar þau skilyrði sem ung-
dómurinn á við að búa og þann „hugs-
unarhátt", sem ríkir meðal hans. Þess
vegna verður hann ekki fullkomlega
fær að dæma gerðir hans. Þó hefur
hann skapað æskunni þann heim, sem
hún býr við. En hann er þroskaðri, og
lifið hefur kennt honum eitt og annað,
sem gerir honum kleyft að vita oft á
tiðum hvað æskunni er fyrir beztu, en
ekki alltaf. Þetta viðurkennir ekki æsk-
an, því hún þekkir ekki umhverfi hans
og afstöðu, því hún hefur ekki reynt
það sama. Þess vegna verður ,,ellin“
stundum sár.
Sú kynslóð, sem er að alast upp hér
í dag, lifir við önnur og betri skilyrði,
en sú sem á undan fór. Svo er hinni
eldri fyrir að þakka. Og það er vonandi
að sú sem á eftir kemur geri slíkt hið
sama. Ég held að þeir sem eru að taka
við stjórninni í dag séu ekki síður færir
um að stjórna og bjarga sér sjálfir, en
þeir sem nú láta af. Þeir hafa þegar sýnt
það. Ég held að hinir eldri þurfi engu
að kvíða.
Og þá erum við komnir að kjarna
þessa máls. Eins og æskan verður alltaf
vandamál hinna eldri, verða hinir eldri
alltaf vandamál æskunnar. Við skulum
gera okkur fulla grein fyrir þessu.
Við, sem erum að taka við Val í dag
tökum ekki við neinu koti, við tökum
við stóru búi. Einu stærsta sinnar teg-
undar hér. Glæsileg mannvirki, sprott-
in af félagsanda þeirrar kynslóðar er
skóp Val, mun um ókomin ár bera uppi
merki hennar. Og henni getum við
aldrei fullþakkað, því hún vann verkið
og- hún bar hita dagsins. En það er
ekki þar með sagt, að við hefðum ekki
gert hið sama, ef við hefðum verið til.
Úr því verður aldrei skorið. Hér er ekki
verið að lasta á neinn hátt starf braut-
ryðjendanna. Þeirra starf var svo mikið