Valsblaðið - 11.05.1961, Qupperneq 106

104
VALSBLAÐIÐ
Gunnar Gunnarsson
Kom fljótt upp í meistaraflokk, hefur
leikið þar yfir 150 leiki. Hann hefur
leikið í landsliði og úrvalsliðum, og
oft verið stoð og stytta Valsliðsins. Hug-
ur hans skiptist milli tafls og knatt-
spyrnu, og varð snjall í báðum greinum.
Jón Þórarinsson
Einn af þeim ágætu mönnum, sem oft-
ast eru tiltækir til starfa, m. a. þjálfun-
ar og nefndastarfa. Á því sviði á hann
orðið allangan starfsdag. Velviljaður,
samvizkusamur og prúður í framkomu.
Keppandi bæði í handknattleik og knatt-
spyrnu.
Evrópu fyrir ágæti sitt. Því miður lék hann aldrei hér heima á þeim
árum, sem hann var á tindi frægðar sinliar, en það segir dálítið til um
það álit, sem hann naut, að Arsenal fékk hann til að koma með liðinu
í keppnisför til Suður-Ameríku. Víst er, að Arsenal hefði ekki farið að
fá hann með, ef félagið teldi að hann mundi draga niður. Arsenal vissi
hvað það var að gera, það staðfestu blaðaummæli frá leikjum Alberts
í ferðinni.
Fyrir Val var það því mikið tap, að Albert skyldi hverfa úr kapp-
liði þess, en um leið nokkur heiður að hann skyldi hafa fengið þá
undirstöðu þar sem dugði, til að búa hann undir slíka framabraut.
Úlfar Þórðarson kemur til sögunnar.
f lok ársins 1947, er ekki efnilegt með formannsval, því svo virðist
sem enginn Valsmaður geti eða vilji taka að sér formennsku í félaginu.
Þá er það sem fulltrúaráðið tekur málið að sér. Varð niðurstaðan sú,
að það fær Úlfar Þórðarson augnlækni, kunnan sundmann, og áhuga-
mann mikinn um íþróttir, og ef svipast er aftur í tímann, minnast
menn þess að hafa séð ljóshærðan, svifléttan dreng með sama nafni á
æfingum Vals, til að taka að sér formennskuna.
Með Úlfari kemur ferskur gustur framkvæmda og athafna inn í
félagið. Hann kom fullur áhuga, hreif félagana með sér, með hinum
eldlega áhuga sínum og bjartsýni. í formannstíð hans og næstu árin
þar á eftir rísa mannvirkin, eitt af öðru á félagssvæðinu, sem nán-
ar er um getið í kaflanum um Hlíðarenda og framkvæmdirnar þar.
Alltaf fækkar þeim, sem á sínum tíma gerðu garðinn frægan, þeir
eldri draga sig smátt og smátt í hlé úr keppni. Grímar er fyrir nokkru
hættur, einnig Frímann Helgason, Sigurpáll Jónsson, Magnús Berg-
steinsson, Björgúlfur Baldursson og Guðmundur Sigurðsson, svo nokkr-
ir séu nefndir. Þrátt fyrir marga efnilega unga menn, sem alltaf koma
fram, virðast þeir ekki ná sömu tökum á leiknum og áður var. Er þar
ekki aðeins því um að kenna, að hinir eldri hætta, hin mikla atvinna,
sem hér var um þetta leyti, átti sinn þátt í því, að heldur tók að halla
undan fæti knattspyrnulega hjá félaginu, miðað við það sem áður var.
Strax árið eftir stríðið kom Murdo Mc Dougall aftur til félagsins
sem þjálfari, en öll stríðsárin voru það félagar í Val sem önnuðust þetta.
Á árinu 1947 hætti Murdo hjá Val, en næsta vor kom hingað aftur,
eftir 9 ár, hinn vinsæli þjálfari frá 1939, Joe Devine, og dvaldi hér
um nokkurt skeið. Hann náði ekki sama árangri og hann gerði í fyrra
sinnið. Honum fannst lífsviðhorfin breytt, áhuginn minni og eins og
honum tækist ekki að ná sömu tökum, sem honum heppnaðist svo vel
í fyrra skiptið. Eigi að síður var það mikill fengur að fá hann. Þessi
skynjun Devine um félags- og lífsviðhorfin sanna ef til vill betur en
margt annað þá breytingu, sem varð á þessu tímabili á mörgum sviðum.
Eitt var það enn, sem hafði sín áhrif á að knattspyrnan „dalaði“
heldur á þessum árum og það var vallarleysi. Völlurinn á Melunum
var mikið notaður, sem eini völlurinn í bænum, túnræmurnar á Hlíð-
arenda ekki heppilegur æfingastaður. Á fundum og manna á milli var
rætt um nauðsynina að eignast völl. Þrátt fyrir heldur hnignandi félags-
hyggju almennt, var ástandið þó ekki með öllu svo illt, að ekki boðaði
nokkuð gott. Nú var auðveldara en áður að safna fé til framkvæmda, og
það miklu fé, auk þess voru sjóðir til, er styrktu slík mannvirki, sem
áður voru ekki til. Þetta var Úlfar fljótur að koma auga á og taka
ákvarðanir samkvæmt því.