Valsblaðið - 11.05.1961, Síða 110

108
VALSBLAÐIÐ
Sigurhans Hjartarson
Einn af þeim mönnum, sem gerir alltaf
meira en búizt er við. Rólegur og ör-
uggur að hverju sem hann gengur. Góð-
ur leikmaður, góður leiðbeinandi í hand-
knattleik.
Ingi Eyvinds
Komst í kynni við knattspyrnuna í Val
á unga aldri. Hefur síðan verið áhuga-
samur um málefni Vals, þó hann hafi
ekki tekið þátt í kappleikjum. Átt sæti í
Hlíðarendanefnd og ýmsum öðrum
nefndum hjá félaginu. Hann er fulltrúi
í Skiðaráði Reykjavíkur fyrir Val og
unnið þar gott starf.
Hermann GuSnason
Einn þeirra ágætu manna, sem eru til
taks, sem leiðbeinendur, þjálfarar o. fl.
En hann hefur æft handknattleiksflokka
af áhuga og skyldurrækni, en þó mest
„hallað“ sér að stúlkunum.
Aðdragandi.
„Eftir að farið var að efna til reglulegra ferða í hinn nýbyggða skíða-
skála félagsins — um hverja helgi —, varð þess ekki langt að bíða, að
með í ferðir okkar fóru að koma nokkrar ungar stúlkur, sem þá gjarnan
voru þarna, til að byrja með, í fylgd með feðrum sínum, „gömlum“
og góðum félögum Vals. Með tilkomu þessara ungu stúlkna, sem að
vísu voru ekki margar fyrst í stað, mátti fljótlega greina það, að í skál-
anum myndaðist allt annar andi, en þar hafði ríkt á meðan þar var
karlkynið eitt ráðandi. Menn urðu tillitssamari hverjir við aðra, hjálp-
samari og glaðværðin sönn og óþvinguð í nærveru hins kynsins. Já,
,,stemmningin“ varð öll önnur en verið hafði, á þessu litla — en oft
mannmarga — fjallaheimili okkar.
Ekki var liðinn langur tími frá því að kvenþjóðin fór að venja komur
sínar í skálann, að okkur þótti það orðið svo sjálfsagt, að þær væru
með í öllum okkar skálaferðum, að ég veit að við hefðum saknað þess
mikils, ef þær hefðu ekki verið þar, — og jaínvel þótt ærið tómlegt
í skálanum, án þeirra.
í samtölum, sem ég átti við „Skála-stúlkurnar“, fóru þær ekki í nein-
ar grafgötur með það, að allar, upp til hópa, langaði þær til að geta
orðið enn virkari þátttakendur í félagslífi Vals, en þær raunverulega
voru og um það voru þær einnig sammála, að handknattleikur fyrir
þær væri það, sem vantaði. Að vísu var ekkert því til fyrirstöðu, að
þær æfðu handknattleik, með öðrum félögum, sem þá íþróttagrein
hefðu á stefnuskrá sinni, fyrir stúlkur jafnt sem pilta, en það átti
að vera algjör óþarfi, að þurfa að ganga í önnur félög, til að fá að
vera með í þeirri íþrótt, sem iðkuð var hjá þeirra eigin félagi, en bara
fyrir piltana. Því ekki að stofna einnig flokk fyrir þær?
Flokkurinn stofnaður.
Það var svo fimmtudaginn 2. september 1948, að þolinmæði mín fyrir
hönd stúlknanna var þrotin, því að næstu dagana þar á undan, höfðu
allmargar þeirra komið að máli við mig, og haft á orði hvort ég
væri ekki tilleiðanlegur til að rétta þeim hjálparhönd í baráttu þeirra
fyrir því, að koma áhugamáli þeirra, að stofnaður yrði handknattleiks-
flokkur fyrir þær, í heila höfn.
þennan dag valdi ég til að ná tali af þáverandi formanni félagsins,
Úlfari Þórðarsyni, lækni. Við töluðumst fyrst við í síma, þar sem ég
skýrði honum frá málavöxtum í stuttum dráttum. Síðar um daginn
mæltum við okkur svo mót, og ræddum þá málið mjög ýtarlega frá
öllum hliðum. Niðurstaða samtals okkar varð sú, að ég lofaði honum
því, að ég skyldi „taka kvenfólkið að mér“ fyrst í stað og boða, og
sjá um æfingar þeirra.
Fyrstu æfingarnar skyldu haldnar úti, en síðan áttum við að fá til
æfinganna tvo tíma í viku í íþróttahúsi Háskólans.
Fyrsta æfingin.
í „félagslífi" dagblaðanna gat næstu daga að líta eftirfarandi aug-
lýsingu: VALUR. Stúlkur! Handknattleiksæfing verður á Miðtúnsvell-
ingum n. k. miðvikudagskvöld kl. 7.30 Fjölmennið. Þjálfari.
Þær létu heldur ekki á sér standa að koma, stúlkumar, og það var
sannarlega glaðvær hópur ungra stúlkna, sem þetta minnisstæða haust-