Valsblaðið - 11.05.1961, Síða 137

VALSBLAÐIÐ
135
Hugsjón fætSist mörg, sem miðar
mest aíS því aSS efla nýjan
sálarþroska þegar £ æsku,
þrek og dyggíS og sannar trygg’Öir.
74.
Aptan þenna þykir mönnum
þægast inni’ £ salarkynnum.
Uti rignir, inni magnast
ylur og fjör meíS gleíSikjörum.
Margt þá ber á góma’, er gjörir
glacSa stund á sælum fundi,
einn þó situr sér, og kæti
sinnir ei hnugginn, úti’ í skugga.
75.
Engin fara orS af vörum
ungum dreng, er situr lengi
án þess nokkur reifra rekka
renni’ í grun, hvaíS valda muni.
Loksins einum eldra vini
orsök rétt í huga dettur,
gengur hljótt sem mest hann mátti,
mildur sezt hjá hryggum gesti.
76.
LagÖi á heríSar hönd og or?Si
hjartanlegu beindi þegar
ásamt hlíÖu augnaráÖi
ofurstillt a?S hryggum pilti:
HvaíS er aÖ? Þú ert svo hljó'Sur,
inntu mér, ef svo til bera
kynni, aíS fengi* ég fargi þungu
firrt þig, kæri’, og angurværu.
77.
Pilturinn svarar: „senn á förum
sveinar eru, ef vilt þú gera
mér þann kost, sem mun hinn bezti,
aíS megi’ ég nefna sorgarefni".
Þetta varíS - og einir uríSu
eftir vinir tveir, en hinir
gengu ^heim og hljóíS var komiÖ,
hvorugur gá?Si þá a?S nátSum.
78.
Sátu’ í nætSi saman báíSir,
sorg bjó þung í brjósti’ hins unga;
titraÖi hönd og hjartaíS stundi,
hnigu af augum táralaugar.
Fyrst varíS þögn, því feimnin megna.
firrti máli unga sálu,
sítSan eftir kvöl me?S krafti
kom frá grátnum syndajátning.
79.
Þa’S var hryggÖar sagan sagÖa,
sem meÖ lýÖum gjörist víÖa:
Sæt kom freisting, síÖan lysting,
seinna fall af dyggÖa palli,
eftir falliÖ unaÖstrylling,
og meÖ þekking vonarblekking,
hjarta þraut og hugarbreyting,
hrösun tííS í miÖjum klíÖum.
80.
Eftir játning sanna sjatnar
sorgin rétta’, og huga léttir;
drottins náÖ og hjálp frá hæÖum
hjartaþegin bregst og eigi;
sálarstuna, samhyggÖ vinar,
samtal rótt á kyrri nóttu,
samanverkar, svo a<S styrkur
sveini veitist rétt aÖ breyta.
IX. ÞÁTTUR
Eyðimörkin og* hið þurra landið
skal gleðjast.. . Þau skulu gleðj-
ast ríkulega. Jes. 35, 1, 2.
Foldin fagni og allt sem á henni
er, öll tró skógarins kvcði fagn-
aðarópi fyrir Jahve.
Sálm. 96, 12.
81.
StærÖarflokkur er þaÖ ekki,
út sem gengur, tíu drengir
eru’ í för- en enginn sparar
orku þá er manndáÖ spáir;
ganga’ í hægÖum leiÖir lagÖar
langa stund og fósturgrundar
grösin tína á götubrúnum,
gildan vönd aÖ bera’ í höndum.
82.
Blómaheiti vilja vita,
vitur byrjar á aÖ spyrja;
fræÖsla veitist ungum ýtum,
ei er sparað greitt aÖ svara.
Bent er ungum oft á göngu
á að læra’ af fyrirbærum,
þeim er á vegum veita huga
viÖfangsefni aÖ tæki gefnu.
83.
Þannig ganga glaÖir drengir
góÖar stundir tveir um grundu,
tíu rastir reika’ í austur,
RauÖavatn unz líta skatnar.
Fyrir ofan lög þann lifir
lítill skógur, þar sem nógar
vakna í leyni’ í blíða blænum
bjartar vonir landsins sonum.
84.
Girtur er af gaddavíri
gróÖur-reitur prýÖi sveitar;
nýgræðingur vex á vangi,
verÖur síÖar stór og fríÖur.
ÞangaÖ er vísaÖ fræÖifúsum
flokki gesta’ að eigi bresti
lærdómsefni um unga stofnan,
unaÖartíÖ, sem boÖar líÖum.
85.
Skal hér dýra skemmtun mæra:
SkógarvörÖur Borgarf jarÖar
um þær mundir hafÖi’ á hendi
hirÖing glaÖur þessa staÖar,
fróÖleiksorÖ hann ekki sparÖi,
unga sveit er um gróÖurreitinn
leiddi’ og nöfn á nýjum stofnum
nefndi’, er á reinum uxu beinir.
86.
Eru á mörk þar ungar bjarkir,
yllir og reynir, mjóir teinar,
fura og greni, fríÖir hlynir,
fögur tré, þótt smá enn séu.
Vafða reifum, vel svo lifi
í vermireit, aÖ skjól þeim veitist,
yngstu viÖi, er vaxa’ á láÖi,
vernda ber fyrir sól og frerum.
87.
Þegar skýrÖi skógarvörÖur
skýrt frá viÖar barnaliÖi,
vaxtarkjörum, aldursárum,
arÖi’, er lýÖ má veitast síÖar,
tóku’ aÖ loga ungra augu,
eldur snart þá sál og hjarta,
framtíÖ glæst svo gestum blasti,
gullöld brosti’ í landsins kostum.
88.
Litla anga í anda drengir
OrÖna sáu’ aÖ skógi háum,
þar sem stinnir stofnar banna
stormum tjón aÖ vinna fróni.
Greinar breiÖa’ út grænan skrúÖa,
gullin blóm í fullum ljóma
krónum rugga’, er vindar vagga
og vekja niÖ meÖ laufakliÖi.