Valsblaðið - 24.12.1968, Page 74

72
VALSBLAÐIÐ
að láta hjá líða að ræða örlítið við
kappann í tilefni þessarar viðui'kenn-
ingar, sem hann á svo sannarlega
skilið.
Það var rigningarsuddi og leiðinda
veður þegar ég labbaði mig niður í
Aðalstræti á auglýsingastofu dag-
blaðsins Vísis, þar sem Hermann
vinnur, til að ræða við hann um
knattspyrnu o. fl. 1 svona leiðinlegu
haustveðri er maður svo sannarlega
ekki knattspyrnulega stemmdur, en
um leið og Hermann birtist dettur
manni strax í hug knattspyma.
Hvers vegna? Ég veit það ekki, mér
dettur að minnsta kosti alltaf knatt-
spyrna fyrst í hug þegar ég sé hann.
Hermann var eitt sólskinsbros að
vanda, og þegar ég fór fram á við-
tal fyrir VALSBLAÐIÐ gerði hann
sig ákaflega gáfulegan á svipinn,
eins og Þórbergur myndi segja, og
kvað það guðvel komið.
Ég dró að sjálfsögðu upp minn
penna og mitt blað og byrjaði að
spvrja. En strax eftir eina spurn-
ingu voru samræðumar komnar út
í himinn og geim, það er að segja,
ég hlustaði og Hermann talaði, og
þegar meira en klukkustund var lið-
in vaknaði ég upp við það, að ég
hafði gleymt að skrifa svarið við
fyrstu spurningunni og ekkert hafði
verði skrifað niður.
Við svo búið mátti ekki standa,
svo að ég tók fram i fyrir Hermanni
og spurði:
„Segðu mér nú í trúnaði, kom það
þér nokkuð á óvart þegar kosningin
var kunngerð?"
,.Já, svo sannarlega“.
Ég hefi víst verið eitthvað vantrú-
aður á svipinn, svo að hann hélt
áfram:
„Það er alveg satt, ég átti alls ekki
von á þessu, sérstaklega ekki nú, því
ég var svo óánægður með sjálfan
mig í sumar, mér fannst ég aldrei
komast í almennilegt form“.
„Æfðirðu litið? Ég hefi heyrt
það“.
„Já, fvrst framan af sér i lagi“.
„Hvers vegna?“
„Það var nú fyrst það, að ég var
meiddur, og einnig hitt, að maður
var ekki hættur í handboltanum þeg
ar knattspyman byrjaði, og í sann-
leika sagt, þá var ég orðinn þreytt-
ur á stanzlausum æfingum bæði í
handbolta og fótbolta. Það er allt of
mikið að vera í hvom tveggja fyrir
knattspyrnumenn. Þú sérð það, mað-
ur, að ég þurfti að æfa eða keppa
sex kvöld vikunnar í allan fyrravet-
ur. Þetta var aðalorsökin fyrir þvi,
hvað ég æfði illa í knattspymu eftir
að handknattleiknum lauk i vor“.
„Þú sagðir áðan, að það væri of
mikið fyrir knattspyrnumann að
vera í handknattleik líka. Hvers
vegna hættir þú þá ekki í handknatt-
leiknum?“
„Já, ég sagði það, og það sem
meira er, það er beinlínis skaðlegt
fyrir knattspymumenn að stunda
handknattleik og að iðka þetta sam-
timis er hrein vitleysa, æfingamar
eeru svo ólikar og koma þvert hvor
á aðra. Maður stífnar svo i hand-
knattleiknum og þetta eilífa tramp
á hælunum getur hreinlega eyðilagt
mann í knattspyrnunni. Aftur á
móti er allt í lagi að handknattleiks-
menn, ég á við þá sem taka hann
sem aðalgrein, æfi knattspymu á
sumrum svona til að leika sér. Hins
vegar er ég sannfærður um að knatt-
spyrnumenn hafa mjög gott af því
að æfa körfuknattleik, hann fer vel
saman við knattspyrnuna og er raun-
ar gagnlegur fyrir hana. Þú spurðir
af hverju maður hætti ekki i hand-
knattleiknum, ég veit ekki hvað skal
segja. Það er nú svo, að þessir strák-
ar, sem eru i handknattleiknum, em
búnir að vera félagar manns frá þvi
að ég var smástrákur og við lékuin
allir saman í knattspyrnu hér áður.
Nú eru þeir allir liættir handknatt-
leiknum nema Gussi og Siggi Dags,
en einhvern veginn getur maður ekki
slitið sig frá þessum hópi, enda eru
þetta frábanir félagar. Þú skilur
þetta“.
„Já, ég skil það, og það ldjóta allir
að gera, en þú minntist áðan á körfu-
bolta, heldur þú að ef hann væri iðk-
aður hjá Val, að þú myndir iðka
liann og sleppa handknattleiknum?“
„Ég veit það ekki. Eins og ég sagði
áðan, heldur þessi hópur, sem er í
handknattleiknum, í mann, en þó
gæti vel farið svo. að maður myndi
fara i körfuna. Vel á minnzt, það er
svo sannarlega kominn lími til að
stofna körfuknattleiksdeild innan
Vals, við skulum koma því að hér
og skora á forráðamenn félagsins að
gera það sem fyrst“.
„En svo við snúum okkur aftur
að knattspymunni, hvers vegna
heldur þú að Val hafi gengið svona
illa í sumar miðað við tvö síðastliðin
ár? Ég á þar að sjálfsögðu við Is-
landsmótið".
„Þar kemur margt til. Þó vegur
þar auðvitað þyngst sex breytingar
á liðinu frá því árið áður. Það hljóta
allir að sjá, að það munar um minna.
Svo voru æfingar illa stundaðar
framan af. Þetta tel ég vera liöfuð-
orsökina. Þessar miklu mannabreyt-
ingar í liðinu voru of miklar, því að
þá, sem í staðinn komu, skorti að
sjálfsögðu þá dýrmætu reynslu sem
hinir höfðu, þó að þeir væru ekkert
verri knattspyrnumenn. Reynslan er,
eins og allir vita, mikilvægust þegar
mest á reynir. Við skulum til dæmis
taka „14—2“ leikinn fræga, sem ég
vil að ekki gleymist, því að við get-
um svo mikið af honum lært. I því
landsliði, sem þar var teflt fram, var
uppistaðan reynslulitlir menn, sem
höfðu staðið sig vel í unglingalands-
liði 24 ára og yngri. En það vantaði
alveg menn með hina dýrmætu
reynslu, þegar ósköpin dundu yfir.
Við þessir strákar, sem enga reynslu
höfðum, féllum alveg saman og viss-
um ekkert hvað við áttum að gera.
Af svona mistökum eigum við að
læra, þau eru til þess.
Hvað eigum við flestir að bíða
lengi eftir því, að okkur verði borg-
að vinnutap, svo að ekki sé meira
nefnt, fvrir æfingar og keppnisferðir
á vegum landsliðsins. Hvað myndi
muna um það, þó að tveim eða þrem
milljónum væri eytt í að bæta knatt-
skvrnuna af öllu þessu peningaflóði
sem velzt hefir yfir þjóðina á und-
anförnum árum. Ég get sagt þér eina
sögu af tveimur strákum sem léku i
Vals-liðinu 1967. Þessir strákar unnu
frá klukkan sjö á morgnana til klukk-
an tólf á miðnætti allt sumarið og
eyddu kvöldmatartimanum sínum í
að æfa. Hvaða árangur halda menn
að náist með svona nokkru, og þessir
strákar voru ekkert einsdæmi“.
„Ég er alveg sammála þér, Her-
mann. Við skulum vona, að það fari
að kvikna á perunni í þessum mál-
um, en að lokum: Ætlarðu að æfa
betur á komandi vetri og vori en þú
gerðir í fyrra?“
„Ég veit það nú ekki eins og stend-
ur, en vona það þó, maður verður
eitthvað að gera“. S.dór.