Valsblaðið - 24.12.1968, Blaðsíða 38

36
VALSBLAÐIÐ
KnalIspy'rnumálaráðuneyti Reykjavíkur, þ. e. KRR, undir forsœti Einars Björnssonar, taliS
frá vinstri: Haraldur Gíslason, Ólafur Jónsson, Einar Björnsson, Jón GuSjónsson, Jens Karls-
son, Sigurgeir GuSmanrtsson.
á liðnum áratugum og þroskast til
síaukinna dáða á sviði íþrótta- og
félagsmála, undir forystu góðra
drengja og dugmikilla, akureyrisk-
um æskulýð til blessunar.
Var þrjá daga í KR.
Þó að við værum svona mikið með
Valsmönnum, og mér félli vel við
þá, var ég samt hrifnastur af KR-
ingum, dugnaði þeirra og leikni í
keppni, en þó sérstaklega af Þor-
steini Einarssyni og svo KR-„tríóinu“
í heild, Gísla Guðmundssyni og Hans
Kragh. Þá var ég ákveðinn að ganga
í KR, ef svo kynni að fara að ég
„flyttist suður“.
Það skeði svo um haustið, að ég
fluttist alkominn til Reykjavíkur.
Stuttu siðar hitti ég svo einn af for-
ráðamönnum KR og spyr hann mig
þá, hvort ég vilji ekki ganga í KR,
og leyfa sér að skrifa mig inn í fé-
lagið. Samþykkti ég það minnugur
áhrifanna frá því á íslandsmótinu.
Liðu nú þrír dagar, en af ein-
hverjum ástæðum ásóttu mig nokkr-
ir eftirþankar, og þar kemur að ég
leita uppi þann ágæta vin minn i
KR, sem hafði skrifað mig inn, og
bið hann að strika mig út af skrá fé-
lagsins. Kom þetta vini mínum nokk-
uð á óvart, en ég gaf þá skýringu í
bamslegri einfeldni, að mér félli svo
vel við Vals-strákana, að ég ætlaði
heldur að ganga í Val. Vinur minn
vildi þó ekki gefa sig, og segir: Þú
hefir ekki kynnzt okkar strákum enn,
og vissúlega var það rétt. En ég sat
við minn keip, og síðan það ár, eða
1929, hefi ég verið félagi í Val.
Hefi ég kunnað vel við mig þar,
eignast marga góða vini og félaga,
dugandi menn sem gaman hefir ver-
ið að blanda geði við í starfi og leik,
en slíkt á líka vissulega við um marga
félaga í öðrum knattspymufélögum
hér í borg, og þá ekki sízt „mínu
gamla félagi“ KR.
Því má skjóta hér inn í sambandi
við inn- og útgönguna úr KR,
að eftirþankarnir hafi að einhverju
leyti átt rót sina að rekja til kynna
minna af ágætum Vals-manni, sem
ég kynntist á Seyðisfirði eftir 1920.
Var það Guðmundur H. Pétursson,
síðar þjálfari Vals, og leiðtogi. Hann
setti upp og stjómaði prentsmiðju á
Seyðisfirði.
Guðmundur var á þeim árum unn-
andi útilífs, og var mikill áhugamað-
ur um málefni skáta og virkur í
starfi. Ekki hafði hann verið lengi
á Seyðisfirði þegar hann stofnaði
skátafélag. Var ég þar á meðal. Því
miður bilaði heilsa hans, svo að
hann varð að fara aftur til Reykja-
víkur og leita sér lækninga. Þegar
ég kom svo alkominn suður bar
fundum okkar saman aftur, og er
því eins og fyrr segir ekki ólíklegt
að kynni mín af þessum ágæta
manni hafi átt sinn þátt í því að
dvölin varð ekki nema þrír dagar i
KR.
Sextán ár í stjórn Vals.
Það ætti að láta að líkum, að margt
hafi skeð, sem i frásögur sé færandi,
eftir 16 ára veru i stjómum Vals.
En þó er það svo að þegar ég lít til
baka er fátt sem sérstaklega kemur
öðru fremur í hugann umfram hina
sífelldu daglegu önn og eril, sem er
grundvöllur að öllnm félagsmála-
framfömm. En jafnframt skal þvi
ekki gleymt, að í Val hefi ég kynnzt
góðum, dugmiklum og velviljuðum
félögum, sem ég hefi bundizt vin-
áttuböndum. Er það sannarlega út af
fyrir sig mikils virði hverjum og ein-
um. Mér hefir verið það mikil á-
nægja að starfa með þessum félög-
um minum, yngri sem eldri, að þeim
málum sem beðið hafa úrlausnar
hverju sinni, og hafa í samvinnu
við þá fengið tækifæri til að stuðla
að heill og velgengni félagsins. Mér
er það líka mikið gleðiefni að geta
sagt það með sanni, að á hinum síð-
ari árum hafa komið fram i félag-
inu margir yngri menn, sem hafa
sýnt það og sannað, að þeir eru verð-
ugir arftakar þeirra eldri, að því er
tekur til stjórnsemi og framkvæmda,
í einu orði sagt, starfa fyrir félagið.
Mér hefir líka verið heiður að því
að koma fram fyrir hönd míns kæra
félags í ýmsum tilvikum, bæði við
hátíðleg tækifæri, sameiginlegum
nefndum, ráðum og þingum íþrótta-
hreyfingarinnar.
Margs á8 rninnast.
Þegar ég fer að rifja upp einstök
íþróttaatvik og viðburði í Val, þann
tíma sem ég hefi verið þar virkur
félagi, er ýmislegt sem fram kemur
og erfitt er að gera upp á milli at-
vika og atburða.
Fyrsti stórviðburðurinn finnst
mér alltaf vera sigur Vals í fslands-
mótinu 1930, þegar það tókst að ná
þvi takmarki að verða fslandsmeist-
ari í knattspyrnu. Þetta var orðinn
langur draumur, sem loks rættist,
eftir 19 ára tilveru félagsins, á sjálfu
AI þingishátí ðar á rinu.
Á mörgum undanförnum árum
hafði hið ágæta lið KR-inga verið
ósigrandi, og því allra takmark að
ná svo langt að geta stöðvað það, a.
m. k. í bili, og ef til vill hefir það
einnig gert sigurinn enn „sætari“ að
sigra „hinn ósigrandi“.
Næstu atvik, sem maður staldrar
við, eru utanferðir Vals 1931 og
1936. Þessar tvær ferðir og þá ef til
vill sérstaklega fyrri ferðin höfðu
meira félagslegt gildi en við höfðum
gert okkur grein fyrir. Þetta var
fyrsta ferðin til meginlandsins, sem
íslenzkt knattspyrnufélag hafði ráð-
izt i, og var sannarlega mikið átak.
Þá var ekki um neina opinbera styrki
að ræða, og þátttakendur urðu sjálf-
ir að annast fjáröflun og standa und-
ir öllum kostnaði. Ferðin var skipu-