Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1907, Side 56

28
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
Ontario-íslendingum eftir vesturí Rauðárdalinn — Mani-
toba og Norður-Dakota.
Um veturinn var allmargt barna og unglinga í Kin-
mount með íslendingum, er tilsagnar þurfti að njóta í
almennum fræðum og einkum tungumáli landsins. Árenni-
legt fanst þeim ekki að fara að stunda nám við innlenda
alþýðuskóla, þar sem þeir skildu annaðhvort lítið eða
ekki neitt í málinu og álitu, að tilsögn yrði þeim gagns-
laus. Gekst þá Sigtryggur fyrir því, að stofnað yrði til
kenslu um vorið. Kendi hann sjálfur tvo eða þrjá mánuði
þeim, er taka vildu þátt í því nytsemdar-fyrirtæki, enska
tungu og annað, er mönnum reið mest á að nema. Má
nærri geta, að mönnum hafi fundist sú tilsögn koma í
góðar þarfir.
Um þessar mundir var Dufferin lávarður, sem góð-
frægur er orðinn með íslendingum, bæði austan hafs og
vestan, landstjóri í Kanada. Vissu menn, að hann var
ísLendingum mjög hlyntur, þekti þjóð vora og sögu flest-
um betur og var það mjög áhugamál, að þeim, er leitað
höfðu frá íslandi til Kanada, gengi sem bezt að koma ár
sinni fyrir borð. Kom nú þessum ísl. innfij'tjendum í
Kinmount saman um, að þar mundi helzt að leita skjóls
og athvarfs, sem hann væri, með að leita uppi heppilegan
stað til varanlegrar bólfestu.
Maður er nefndur fohn Taylor. Hann hafði þegar
nokkur kynni af íslendingum og vildi þeim alt hið bezta,
enda var hann ljúfmenni hið mesta og drengur bezti. Þeir
Sigtryggur Jónasson og John Taylor leituðu nú til land-
stjóra með vankvæði þau, er á voru högum íslendinga.
Þótti þeim örvænt um, að íslendingar myndi finna hentug
lönd og geðfeld i austur-Kanada og að eini vegurinn væri
að leita vestur í óbygðir, þar sem land var enn lítt kann-
að. Þegar í þá daga höfðu vitrir menn mikla trú á norð-