Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1907, Síða 61

ALMANAK I907.
33
til nýlenduniiar og urðu því einstakling'ar aS bindast sam-
tökum með það án nokkurrar tilhlutunar af stjórnarinnar
hálfu. En það, að uppvaxandi æskulýður lærði mál lands-
ins, var brýnasta skilyrði allra framfara. Um eldra fólk
var svo að orði komist, að það væri mállaust, af því það
kunni ekki að mæla máli landsins. Lá öllum í augum
uppi, hvílík óhæfa það var, ef börnin væri látin vaxa svo
upp, aö þau yrði mállaus líka. Kenslufyrirtæki þetta
mæltist því vel fyrir, þó líklega hafi það verið af vanefn-
um, eins og ekki er að furða.
Brátt fór að brydda á óánægju með nýlendumönnum,
enda dundu yfir þá harmkvæli allmikil fyrstu árin. Bólu-
veturinn alræmda sló að þeim óhug miklum, sem ekki var
furða, því þá átti margur um sárt að binda. Landið
reyndist miklu lægra og votlendara en menn höfðu gjört
sér í hugarlund, svo fólk varð aö sumri til að lifa við vos-
búð og vaðal. Þegar árið 1879 fóru ýmsir að rífa sig upp
og leita fyrir sér annars staðar, þar sem betri væri land-
kostir. Árið eftir var burtflutningur almennur.
Allan þenna tíma bjuggu þau hjón, Sigtryggur
Jónasson og kona hans, búi sínu á Möðruvöllum og sátu
þá fastast, þegar flestir töluðu um burtflutning. Hann
hafði tröllatrú á framtíð nýlendunnar, þegar aðra bilaði og
þeir sneru baki við. Þó erfitt gengi, var hann of fast-
lyndur maður til þess að gefast upp fyr en í fulla hnefa.
Haustið 1880 keyptu þeir Friðjón Friðriksson og Sig-
tryggur gufubátinn Victoria, sem þá var spánnýr,og kost-
aði hann ekki minna en 4000 dali. Ætluðu þeir hann
til alls konar flutninga um vatnið. Síðar tóku þeir
Árna Friðriksson, kaupmann í Winnipeg, inn í félagið.
Létu þeir þá gjöra barða tvo allmikla, fluttu svo sagaðan
við til húsagjörðar, varning, alls konar flutning, og far-
þega. Kostuðu barðar þessir ekki minna en 3500 dali,