Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1907, Qupperneq 88

6o
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON I
ö'örum; og um íeiö sá eg, aö allir, sem fyrir voru í saln-
um, stóöu upp og hneigðu sig djúpt; og illúölegi maö-
urínn á pallinum greip um meöalkaflann á sveröinu með
hægri hendinni, en í hinni vinstri hélt hann á skjali.
Urn leið og hann stóð upp, kraup bandinginn á kné og
risavöxnu mennirnir gengu til hliöar. I því var hurð-
inni skelt aftur.
Skömmu síöar opnuöust dyrnar í þriðja sinn. Þá
sátu mennirnir viö boröin og skrifuöu af mesta kappi;
illúölegi maðurinn var horfinn af pallinum, bandinginn
sást nú ekki, og ekki heldur risavöxnu mennirnir, en
sveröið og rauða skikkjan lágu eftir á kringlótta borö-
inu.
Mér þótti þetta alt sarnan sérlega kynlegt og datt
í hug sýn Karls Svíakonungs. En þó þóttist eg- viss.
um, að hér væri ekki um nein dularfull fyrirbrigði aö
ræða, aö þetta væru engir andar, sem eg haföi séð, held-
ur Hfandi nienn meö holdi og blóði. Aö öllum líkind-
um var hér eitthvert leynifélag að halda fund sinu.
í þriðja skiftið, sem dyrnar opnuðust, komu þrír
ntenn í algengum búningi frant úr salnum og orengu tii
mín.
„Hefirðu staöiö þarna lengi, vinur?“ sagöi einn af
mönnunum og lagði hönd á öxlina á mér.
,,Aö eins fáar mínútur," sagöi eg.
„Ertu nýkominn hingað í húsið?“ spurði maöurinn
ntjög vingjarnkga.
„Já,“ sagöi eg.
„Hvernig kontstu inn?“
„Um dyr,“ sagöi eg.
„A^eit eg þaö, vinttr,“ sagöi maðurinn og brosti
blíöleo-a; ,,en um hvaða dyr kom.stu?“
,,Þessar,“ sagöi eg og benti á kjallara-tippgönguna.
Eg fann að eg var kominn í gildru og áleit það hyggi-
legast, áð svara afdráttarlaust, en segja þó ekki meira
en eg nauösynlega þyrfti.