Heimilisvinurinn - 01.01.1906, Síða 7

HEIMILISVINURINN
7
seldu eitthvað, sem þær áttu og gátu við sig los-
að, til að geta komizt á sjónleik, en það gjörði
jeg aldrei. Jeg var gröm í huga yfir mismunin-
inum, sem jeg þóttist allstaðar sjá á lífinu í kring-
um mig. Litli heimskinginn! Lítið hugsaði jeg
þá um hann, sem gjörir fátækan og ríkan.
Svo kom fermingarárið mitt. Presturinn, sem
bjó tnig undir fermingu, var hniginn á efra aldur,
mjög elskuverður maður og alúðlegur í viðmóti.
Hann talaði margt og mikið við okkur börnin,
brýndi fyrir okkur hvar leita skyldi skjóls í storm-
um lífsins. Hann sagði, að hætturnar væru marg-
ar, en hver, sem hefði guðs son innanborðs, þyrfti
ekki að óttast. Tárin runnnu opt eptir kinnum
mínnm, er jeg hlýddi á orð hans, en samt skildi
jeg þau ekki til hlýtar
Daginn áður en ferma átti, fór móðir mín að
sækja lánsfötin, sem jeg átti að vera í. A með-
hún var að heiman komu tvær fermingarsystur
mínar heim í kofann okkar.
„Hvernig verðurðu klædd á morgun, Björg?«
spurðu þær. „Við eigum að vera hvítklæddar í
skauti, með spánýjar spangir og sprotabelti. Mamma
segir, að skautið fari mjer mjög vel, af því jeg
hef svo hátt enni. Heldurðu ekki að henni Ólu
færi það vel líka ?“
Jú, jeg hjelt það nú.
„Og svo verður heimboð hjá okkur, mamma
segir, að það sje siður í Reykjavík, þar sem hún