Heimilisvinurinn - 01.01.1906, Síða 17

HEIMILISVINURINÍJ
17
saman um hann, sem elskaði oss svo heitt, að
hann gaf sig sjálfan út fyrir oss; við þekktum
hann ekki og þó kölluðum við okkur kristin!
kristin! án þess að nefna nafn hans í alvöru 1
fjölda, fjölda mörg ár! En nú hef jeg öðlast frið
í órólega hjartað mitt, hann hefur fundið niig —
glataði sonurinn er snúinn við heim til föðurhús-
anna, og nú veit jeg, að lifi jeg, þá lifi jeg drottní,
°g deyi jeg, þá dey jeg rólegur, já glaður, því
Jesús yfirvann dauðann — hann er hjá mjer, Björg.
Getur þú sagt hið sama? Ó, segðu að þú skulir
maeta mjer við hægri hlið hans, þar þurfum við
aldrei að skilja —«. Hann tók í hönd mína og
horfði heitt og innilega á mig og mælti: „Skilurðu
mig Björg?" Björg gamla þagnaði og tók hend-
inni fyrir augun: Jeg skildi hann ekki. „Æ, tal-
aðu ekki um að deyja", sagði jeg og fór að gráta.
„Gráttu ekki“, sagði hann ofur blíðlega og
strauk máttfarinni hönd sinni um kinn mjer. „Jeg
kom ekki fyr en á elleftu stundu, lengi varð
drottinn að bíða eptir mjer, en hann tók a móti
mjer opnum náðarörmum. Jeg kom eins og ræn-
inginn á krossinum, jeg hef líka verið ræningi —
þú veizt það, góða konan mín, að jeg hef rænt
Þ'g mörgu, ást og alúð og margri ánægjustund,
með breytni minni; jeg veit þú fyrirgefur mjer
það, Björg nhn“; hann þagoi og beið eptir svari.
Jeg grjet sáran. „Drottinn hefur fyrirgefið mjer
það allt", sagði hann, „Jesú blóð hefur afmácV
*