Heimilisblaðið - 01.01.1955, Page 36

Kjarnorkuhermaður.
Óttinn við kjarnorkustríð kemur
m. a. í ljós í búningi hermannanna.
Hér sést svissneskur hermaður, sem
hefur klœðst slíkum varnarbúningi.
Frakkinn er úr nylon, hanzkar og
stígvél úr gúmmí. Hann heldur á
tæki, sem mælir styrkleika kjarn-
orkugeislanna.
Undirbúningur fyrir Lúsíudaginn.
Svíar halda Lúsíudaginn hátíðleg-
an og er það ævaforn siður. Sænskar
konur hafa nóg að starfa við að
undirbúa þessa hátíð. Hér á mynd-
inni fyrir ofan sjást ungir sænskir
nemendur í skóla í Hamborg vera
að búa til margs konar góðgæti fyrir
Lúsíudaginn.
ekki að álasa mér fyrir það.
Ég tók mér bessaleyfi til þess
að rannsaka hann í fjarveru
yðar. Og ég get sagt yður, að
þér eyðið tíma yðar til ónýtis.
Hann hrökk í kút, eins og
hún hefði lesið dauðadóm yfir
honum.
- Ég lít á það á vísindaleg-
an og raunsæjan hátt. Hann er
með heilabólgu. Vesalings
gamla mannsins bíður aðeins
kirkjugarðurinn. Engin lyf,
sem þér gefið honum, gera
neitt gagn.
- Hvers vegna segið þér
þetta?
- Ég tala af vísindalegri
þekkingu — og sem vinur yð-
ar. Já, ég veit mæta vel, hvað
þér hafið gert, sett saman lið-
ina og haldið í honum lífinu
með lyfjum og nákvæmri
hjúkrun dag og nótt. Það er
lofsvert. En það kemur ekki
að neinum notum. Það bezta,
sem þér gætuð gert fyr'r hann,
væri að fara héðan og lofa
honum að deyja í friði.
Hönd hans, sem hélt um
mæliglerið, titraði lítið eitt.
Þér eruð harðbrjósta,
Anna.
- Er annað hægt í þessu til-
felli? Rödd hennar skalf. Nú
verðið þér að hlusta á mig og
reyna að sjá hlutina í réttu
ljósi. Það var nógu slæmt, að
þér skylduð sleppa því tæki-
færi, sem yður bauðst til þess
að ræða við framkvæmda-
nefndina. En það stappar nærri
sjálfsmorði, að þér skuluð hafa
verið fjarverandi frá stofnun-
inni í fimm vikur. Ég þarf víst
ekki að segja yður, að Over-
ton hefur hagnýtt sér fjarveru
yðar. Ég gerði, hvað ég gat,
bar fram afsakanir yðar vegna
[34]
hjá Lee prófessor og sagði
nefndinni frá fjarveru yðar á
eins sannfærandi hátt og mér
var hægt. En nú — nú gagna
engar afsakanir lengur. Um-
sækjendurnir eiga sjálfir að
koma til viðtals á morgun. Er
yður það ljóst? Það liggur bréf
viðvíkjandi því heima hjá yð-
ur. Valið fer fram á morgun
klukkan þrjú! Hún lagði
áherzlu á hvert orð, eins og
hún væri að tala við barn. Þér
verðið — þér megið til með
að koma! Á morgun, klukkan
þrjú!
Hann setti tappa í flöskuna,
sem hann stóð með, og setti
hana frá sér upp á hillu. Svo
sagði hann hægt:
- Já, ég reyni að sjálfsögðu
að koma. En ég get ekki lof-
að því. Þér vitið, að það er
siðferðileg skylda mín að vera
hér á meðan nokkur von er.
Murdoch mundi hafa hegðað
sér þannig undir svipuðum
kringumstæðum. Hann sveikst
aldrei undan merkjum.
Hún horfði ergileg á hann
og beit á jaxlinn.
- Þetta er síðasta tækifærið!
Ég hef sagt yður, að það er
engin von, og þér, sem eruð
æfður sjúkdómafræðingur . . .
Hann sneri sér að henni.
- Það eru viss atriði í lækna-
vísindunum, sem ekki verða
rannsökuð til fulls í tilrauna-
glösum. Þetta er eitt þeirra.
Læknir á aldrei að gefa upp
alla batavon, fyrr en sjúkling-
urinn er liðið lík.
- ó, þetta er þvaður! Hún
var æstari en hann hafði
nokkru sinni fyrr séð hana.
Ef við eigum að ræða slíkt
efni, munduð þér þá ekki vera
í skuld við mig? Hvers vegna
H EIMILI SBLAÐIÐ