Heimilisblaðið - 01.09.1974, Qupperneq 7

Baráttan fyrir æskunni
Smásaga ctíir Jacqnes Constant.
Marie-Odile sat fyrir framan stóra snyrti-
sPegilinn. sinn og grandskoðaði sérhvem and-
litsdrátt sinn. Svipur hennar var strangur og
nnskunnarlaus, varirnar fast saman klemmdar.
Hcnni var Ijóst, livað hún hafði verið og hvað
hún var í dag. Jafnvel enn í gær var hún í
allra augum — einnig mannsins síns, Daníels
Gardos — aðeins þrjátíu og fimm ára. Hver
§at lika, án frekari vitneskju, látið sér til hugar
k°ma, að þessi unglega og fagra kona væri
búin að lifa fjörutíu og níu sumur?
l'.n í dag. . . . í dag var andlit hennar brevtt.
l’að hafði elzt, æ, varla svo séð yrði, en skarp-
sk>'§gnt auga hennar veitti athygli fíngerðum
hrukkunúm við augun, drættinum við munn-
lnn, skugganum yfir freklegu litarrafti vang-
anna.
l'.kki var svo að skilja, að hún væri ekki
eilnþá fögur og aðdáunarverð. Þegar hún eftir
skannna stund kernur út úr búningsherbergi
Slnn, niun einungis arnfrátt auga keppinautar-
’ns vera fært urn að sjá votta fyrir þessum und-
auförunr ellinnar, því að einnig líkami hennar
c ur með ágætum haldið vexti sínum og ung-
§n spennu, tennurnar eru heilar og ekki er
Cllln einasti silfurþráður í þéttu, ljósu og lið-
uðn hárinu.
Sagt er, að sérhvert aldursskeið færi sína
Scrstöku gleði, en þetta á ekki við um Marie-
clile. Hún hefur beinlínis ekkert leyfi til að
. ash því eiginmaður hennar er enn ekki orð-
nn þrítugur. Hann verður að halda áfram að
a a æsku hennar, aðdáunin í augum hans
j. 1 c^’ cg það nú ekki, . . . en núna . . . ég ve:
í °nf11 ^lans eftir skannnan tírna. — En . . . þ
. °s 'öpunum verðið þér svona skrýtinn á svi
nn> herra La Plantier?"
^'ÍMILICIJT AFITR
rná ekki fölna. Hann verður að halda áfram að
vera hreykinn af því að dansa við hana undir
kristalkrónum samviskusalanna og þrýsta henni
hamingjusamur að brjósti sér og hvísla, að
hún sé fegurst allra kvenna.
Hitt er annað mál, að undanfarnar vikur hef-
ur liann ekki verið eins og hann hefur átt að
sér að vera. Það er eins og flensan sem hann
fékk í vetur hafi eitrað hugarfar hans; hann
hefur hvað eftir annað látið sér ýmislegt um
munn fara, sem var hræðilegt í raun, þótt það
væri búið dularklæðum kurteisinnar; til dæmis
einn daginn, þegar þau vom að leika tennis í
Cannes og lrann sagði: „Heyrðu, Dilo litla,
þú getur ekki náð boltanum — svei mér þú
ert orðin mæðin. Þú ert víst að verða gömul!“
Þessi athugasemd hans, sem var sannleikan-
um nær en hann hafði víst hugmynd um, sveið
og beit í endumiinningu hennar.
Dag nokkurn, er hann hafði kynnzt ungri
ítalskri konu, Rositu Carinis að nafni, hafði
hann sagt: „Verulega aðlaðandi kona. Og svo er
hún svo ung og þokkafull".
Marie-Odile varð afbrýðissöm, og hún var
ekki klókari en svo, að hún sagði: „Þú verður
að afsaka, en mér finnst hún bara fjarska
venjuleg".
En þá svaraði liann: „Kannski er hún ekki
eins glæsileg í framkomu og þú, en eins og ég
sagði, þá verður rnaður að láta hana njóta sann-
mælis, því hún er svo ung“.
í örvinglun sinni spvr nú Marie Odile sjálfa
sig, hversu lengi hún muni geta gengið í takt
við Daníel. Fjögur ár eru nú liðin síðan hún
kynntist þessum unga Spánverja á baðstað við
Miðjarðarhafið, Hún man svo geysivel þegar
hún sá hann í fyrsta skipti; hann var að gera
leikfimiæfingar að afloknu baði. Glæsilegur og
Í31
ilisblaðið