Heimilisblaðið - 01.09.1974, Síða 8

myndarlega vaxinn, dökkur af sól og vindi,
stóð hann þama og bar við azúrbláan himininn
og spanskgrænt hafið og líktist öðru fremur
ungum guði.
Marie-Odile stóð orðlaus og uppnumin við
þessa sýn. Hún fann, þegar í stað fyrir órnót-
stæðilegri ást í lrans garð, en reyndi þó að
vinna bug á þeirri tilfinningu, sem svo skyndi-
lega hafði altekið hana. Hún hræddist sjálfa
sig. Fyrra hjónaband hennar átti sinn þátt í
því. Hún hafði ung að árurn gifzt ríkum skipa-
eiganda, og þrátt fyrir ágæta sambúð hafði hún
ekki fundið þá lífsh'llingu, hamingju og sam-
ræmi, sem hún hafði þráð. Hann, sem verið
hafði mörgum árum eldri en hún, hafði aðeins
lmgsað um að græða fé, til þess að geta veitt
henni allan þann nmnað sem hugsazt gat. en
gleymdi um leið að sinna henni sjálfri sem
manneskju. Hún gat fengið allt, sem hún benti
á, en henni fannst hún vera eins og fugl í
gvlltu búri.
Eftir lát hans hafði hún ferðazt frá einni
borg til annarrar, frá baðstað til baðstaðar, í
leit að haminejunni; og þegar hún birtist, hafði
hún hikað við að veita henni móttöku.
Þcgar kona er 43 ára. getur verið áhættusamt
fvrir hana að verða ástfangin af manni, sem er
aðeins 26.
En Marie-Odile gleymdi áhyggjum sínum
. . . varpaði frá sér skynseminni . . . öllu . . .
og giftist' Daníel.
Þau eyddu dásamlegum vetrarmánuðum í
Marokkó og jafn yndislegu sumri í Noregi, og
fóru svo þaðan til Parisar og nutu til fulls allra
þeirra lystisemda, sem munaður og peningar
geta veitt mönnunum.
Marie-Odile gætti þess vandlega að láta ekki
gamla vini og kunningja lenda í hópi þeirra,
sem þau umgengust, heldur fann sér nýtt fólk
og ungt, þar sem Daníel fannst hann vera sem
fiskur í vatni, — en sjálf lifði Marie-Odile í sí-
felldum ótta við það, að einn góðan veðurdag
færi Daníel að gera óæskilegan samanburð á
henni og þessu fólki.
Hún jós út fé á báða bóga til þess að verða
við eftirsókn hans í munað, og hann tók þessu
132
eins og sjálfsögðum hlut, þar eð hann bjóst
við því, að auðævi hennar þekktu engin tak-
mörk. Hún hafði tekið á leigu nýtízku íbúð
í Auteuil. í því skvni að tryggja sér ást hans og
aðdáun eyddi hún mörgum klukkustundum á
viku hverri í heimsóknir hjá dr. Fly nuddara,
sem auglýsti kappsamlega, að hann væri snill-
ingur í að varðveita æsku og fegurð viðskipta-
vina sinna. Fatnað sinn lét hún sauma hjá
dýrustu og beztu saumastofum. En Daníel lét
heldur ekki sitt eftir liggja. Hann klæddist eins
og prins, ók í flottustu og fullkomnustu bílum
og lék djarft í spilavítunum hvenær sem hann
fékk tækifæri til.
í stuttu máli: Ilann hagaði sér eins og auð-
ævi konu hans væru takmarkalaus.
Annaðhvort gat hún ekki eða beinlínis
þorði ekki að neita honum um neitt. Henni
var Ijóst, að hún myndi aldrei geta elskað
nokkurn annan rnann eins og hún elskaði
hann; þess vegna hafði hún heitið því hátíð-
lega með sjálfri sér að revnast sterk, þegar sú
stund kæmi, að hún yrði þess vör, að ást hans
væri tekin að fölna. Þann dag ætlaði hún að
fara langt, langt burtu, í einhvern einmana-
legan stað, þar sem hún gæti átt endunninn-
ingar sínar í næði, og þær einar.
En sú tilhugsun að þurfa einhverntíma að
skiljast við Daníel var óbærileg, og hún reyndi
að svæfa áhyggjur sínar. Svo var það dag nokk-
urn, að bréf barst frá lögfræðingi hennar, sem
skaut loku fvrir allt. Sá góði maður hafði hvað
eftir annað aðvarað hana og beðið hana um
að gæta hófs; nú sendi hann henni síðusti'
ávísunina og stafla af skjölum, sem orðin vonJ
aðeins hálfvrirði þess sem þau höfðu áður verið-
Þau voru ekki verðmætari en svo, að hún mynd'
aðeins geta dregið fram lífið sómasamlega.
Bréfi þessu gat hún með naumindum skotið
undan, þegar Daníel sekk inn. PTann var eim
mitt kominn til að biðja hana um álitleg'1
fjáruppliæð, því hann hafði tapað í spilum-
Hann sífraði eins og krakki, þegar hann sá, að
hún var eitthvað hikandi.
„Jæja, svo þú ert kannski ekki í skapi
að gera mér þennan greiða?
HEIMILISBLAÐlP
A