Heimilisblaðið - 01.09.1974, Qupperneq 23

C1ns að gefa þér annars konar lost — sem er
1 andstæðu \ið þann lifsmáta, sem þú liefur
tamið þér. Ég vil, að þú lifir á þann hátt seni
þú hefur hingað til haldið að væri ógerningur.
Eg var forvitnari en ég vildi viðurkenna, og
heið eftir því, sem koma skyldi. Kannski var
það eitthvað skemmtilegt. Hann rnyndi e.t.v.
senda mig í leiðangur til svörtustu Afríku eða
láta mig klifra upp á Himalaja, ellegar sigla
þvert yfir Kyrrahafið á smáskútu. En ég ætlaði
að sýna H.G., að ég væri enginn evðilagður yfir-
stéttarunghngur.
Hann sagði ekkert urn stund. Hann stakk
aðems höndunum í vasana, slíkur bannsettur
lcikari sem hann var, og lét spennuna aukast
mnra með mér. Ég ásetti mér að þegja. Hann
hlaut að konra með þetta fy rr eða síðar. Hann
fann, að ég var þrjózkur, og ákvað að vera það
líka og láta mig gefast upp. Enda kom að því,
°g það var það sem hann hafði alltaf vitað að
niyndi gerast.
~~ Ég er búinn að segja, að ég tek síðari
hostinn, tautaði ég eins og fimm ára krakki
sem hefur verið snupraður. Hvers vegna get-
urðu þá ekki sagt mér hvað þetta er?
Hann hikaði enn í tuttugu sekúndur, en svo
°m bað umbúðalaust: — Ég vil að þú gerir
Pao sarna og Kristur sagði ríka unglingnum
að gera .
Viltu að ég gefi allt sem ég á? hrópaði ég
')" ?reip fram í fyrir honuni í undrun nrinni.
rfn frávita?
— Þú verður að leyfa mér að ljúka því sem
G* v'f segja, Richard, sagði hann regilegur. —
'§ ^etlaði að bæta við: Með vissum tilslökun-
um.
~~ Hvaða tilslökunum? spurði ég hvasst.
~~ Það er ekki nauðsynlegt, að þú gefir það
feni þú átt, sagði hann. Þú kemur því bara
1 geymslu í eitt eða h'ö ár og glevnrir, að þú
Cl§,r það, rétt cins og maðurinn sem gróf
PUnd sitt í jörðu. \rið höfum svei-mér vitnað
n>kið í Biblíuna í dag, finnst þér ekki?
^ svaraði engu, og hann hristi aðeins höf-
" Ég var búinn að vara þig við og segja,
HeiMilisblaðið
að þetta yrði ekki auðvelt, sagði hann og brosti.
En ég sagði líka, að ferðin væri ódýr, og því
getiii þú varla neitað, eða hvað? Þú sparar
heils árs útgjöld og safnar voxtum á rneðan.
— En á hverju á ég að lifa? spurði ég. Hann
tók hendurnar upp úr vösunum, greip um
báðar hendur mínar og hélt í þær fyrir framaii
sig.
— Þú lifir ofur einfaldlega á þessum hérna,
sagði hann. Svo klappaði hann laust á enni
mér og bætti við: — Og því, sem þú kannt að
liafa safnað fyrir af.þekkingu þarna fyrir innan.
Ég leit á hann samskonar augum og væri
ég mús í gildru.
— Þú rnælist til þess, að ég gangi út héðan
og leiti mér að atvinnu svo ég geti lifað, sagði
ég. En það hef ég gert árum sarnan — unnið
fyrir mér. Þú vilt, að ég takist aftur ábyrgð á
hendúr, standi fyrir fyrirtæki í einhverri mynd.
Nei, takk fyrir, H.G. Nú ertu þó úti að aka.
— „Það býr djúpur friður í þeim hinum
smáu hlutum,“ sagði hann, og mér fannst
strax undarlegt, að hann skyldi vitna einmitt
í þau orð, sem ég liafði verið að lesa kvöldið
áður.
— Það vill svo til, að ég las þetta einmitt
í gærkvöldi, Vísuna um góð ráð, á ég við, og
nú kemur þú einmitt með það sama. Er þér
alvara með jrað, að ég eigi að fara að vinna
aftur?
Hann andvarpaði, og eftir stutta þögn hélt
hann áfram:
— Maðurinn fer út í heiminn jafn nakinn og
daginn sem hann fæddist . . . En reglur mínar
eru ekki jafn strangar og lijá alnrættinu. Eigurn
við að segja, að þú fáir að taka með þér tíu
pund til að hafa í þig og á í bvrjun? En auk
þessa færðn ekkert að hafa . . . ekki einu sinni
vcrðmæta armbandsúrið eða innsiglishringinn
þinn . . . afnvel ekki nafnið þitt, herra Pendle-
ton. Nú skulurn við leggja höfuðin í blevti.
Við látum þig hverfa. Við finnum handa þér
annað nafn. Hr. Dick Pendlestone rnvndi
hljóma ágætlega.
Hann leit einbeittur á mig andartak til að
sjá, hvernig ég bn'gðist við. Ég ætlaði mér að
r47
L