Heimilisblaðið - 01.09.1974, Qupperneq 33

af einbeitingu. Hún setti þó frá sér það sem
hún hafði í höndunum og sagði:
Gættu þó tungu þinnar, Duce. Mér líkar
ekki svona orðbragð — og ekki for\'itni heldur.
~~ Það er ekkert orðbragð, þótt ég ákalli
hamingjuna, rnóðir góð, sagði Duce án þess
hafa af mér augun.
Hún hljóp síðan upp stigann og kom innan
skanims niður aftur með slegið liár og búin
að þvo sér í framan. Það var ódýrt ilmvatnsþef-
Ur af henni, og hún var búin að taka af sér
nælonsvuntuna og komin í nvstrokinn bómull-
arkjól.
~~ Þú hefur haft áhrif á Duce, sagði faðirinn
þurrlega. Það er ekki vegna mín og móður
Slnnar sem hún snurfusar sig á þennan hátt.
~~ Hættu þessu nú, pabbi! sagði dóttirin
ergileg og dreypti á tebollanum sínum með
dlafingurinn út í loftið eins og dama.
h'rú East skammtaði mér vel af búðingnum,
°§ eg sneri mér að honum með ósvikinni mat-
arþst. Ég var g]0rsoltinn eftir áreynslu dags-
lns- Búið var að skipta búðingnum í fernt eftir
£ndilöngu, og í næstu tíu mínútur var ekki
orð. Við fórum öll eftir hvatningu frú
j3st að láta okkur verða not af matnum.
~~ Hvar vinnurðu? spurði Duce loks, og
°b sagði henni það. Hún leit á mig efablandin.
~~ Þú lítur ekki út fyrir að tína ávexti, sagði
lnn. Hvar?
. ~~ h’.g tíni stikilsber, sagði ég án nokkurrar
hreykni.
~~ Jeminn! hrópaði hún. Þá færðu þó að
, 3 kvenfólk sem segir sex . . . Það eru val-
> rjur og sígaunar og allavega fólk. Þú skalt
ara vara þig.
elce kvaðst verða að fara, því hún ætti
s ekiuinót. Hún ætlaði að hitta vinkonu sína
°b fara með henni í bíó í bænum.
~~ Það er mynd með Marius Goring, sagði
t"’n/ hú ert líkur honum, er það ekki? Hefur
n§inn sagt þér það? Þegar ég kom hingað inn,
ert Satt segja hélt ég þú værir hann. En þú
s)'álfsögðu yngri — og hærri, líka krafta-
^n, og svo hefurðu líka sérkennileg augu eins
* hann .... ljómandi og skörp, eins og
^EíMILISBLAÐIÐ
þau horfi í gegnum mann. Hann er fjarska
myndarlegur.
Ég drúpti höfði af feimni og sá þá, að frú
East hafði skammtað mér væna sneið af heima-
bökuðu brauði og gaukað að mér sultuskál-
inni.
— Allt heimatilbúið, sagði hún stolt. Við
kaupum ekki slíkt á mínu heimili.
— En ljómandi! sagði ég. Ég hef bara ekki
bragðað svona sultu síðan ég var strákur.
— Bjó rnóðir þín hana til? spurði hún.
— Það var ávaxtagarður hjá okkur, svaraði
ég stuttlega. Annars dó hún mamma þegar ég
var drengur.
Ég fann, að þessi síðustu orð mín höfðu
samskonar áhrif og þegar ég liafði sagt lienni,
að ég hefði verið veikur. Hún kunni ögn bet-
ur við mig en fyrr, á móðurlegan hátt. Aftur
færði hún sultuskálina nær mér.
— Fáðu þér þá ögn meira, sagði hún. Það
er ekkert sem þú tókst. Duce skríkti lágt.
— Hann verður nú að gæta að vaxtarlaginu,
mamma, sagði hún. Móðir hennar leit á hana.
— Hugsa þú ekki um vaxtarlag hans, Dulce,
sagði hún. Gættu bara þíns eigins, stúlka mín.
Það væri ógaman ef þú kæmir heim einn góð-
an veðurdag og ég sæi að þú værir orðin með-
limur í búðingaklúbbnum sem hún Doris vin-
kona þín lenti í. Ég vissi, að það færi þannig
fyrir þeirri stúlku, og þannig fer líka fyrir þér,
ef þú heldur þig að heiman um nætur eins og
köttur. Ertu búinn að tala við hana í kvöld,
pabbi sæll?
— Tala við hana? endurtók faðirinn lágt.
Gæti eins talað við skörunginn hjá skorstein-
inum þarna.
Fjölskylduerjurnar héldu áfram meðan ég
hámaði í mig brauðið með sultunni og þykkt
ávaxtakökustykki að auki.
Dulce fór að heiman með vinstúlkunni, þeg-
ar hún kom og sótti hana. Þær voru báðar
harla stuttklæddar og á háum liælum í sumar-
skóm. Þær hurfu niður eftir veginum og héldu
yfir um axlir hvor annrarar, og mér varð léttir
að því þegar þær voru famar.
Mamma East og ég höfðurn gengið út á
a57