Heimilisblaðið - 01.09.1974, Qupperneq 34

dyrapallinn til að fylgja þeirn ór hlaði. Þegar
við komunr inn aftur, var hr. East búinn að
skrúfa frá sjónvarpinu og fannst hann vera
orðinn kúrekalietja. Þegar Jesse James óð inn
í veitingakrána með marghleypu sína í hvorri
hendi og breiðbryddan liatt á höfði, þá varð
það sem gestgjafi rninn í eingin persónu. Ég
geri ráð fyrir, að H.G. myndi hafa sagt, að
þannig veitti hann sér sárabætur fyrir rýran
vöxt sinn, ófrítt og mæðulegt andlitið, og sjálft
líf sitt svo svipsnautt og tilbreytingalaust senr
það var.
Frú East sneri sér að mér.
— Dulce hefur verið vandamál alveg síðan
hún hætti í skóla. Það hefur alltaf verið auð-
velt að fá hana til alls, og svo var hún líka svo
bráðþroska. Ilún æsir upp karlmennina, en
hún veit ekki hvernig þeir eru. Hún er saklaus
á allan hátt, vesalings Dulce. En illir karlmenn
eru skepnur að eðlisfari.
Ég leit á hana undrandi, og hún hló við: —
Nema ég er viss um, að þú ert ekki þannig!
Klukkan tíu fór ég og lagði mig, en þá var
Dulce ókornin heim, þrátt fyrir ströng fyrir-
rnæli um að vera heirna klukkan hálftíu. Eg
fór inn til mín og lagðist fyrir í nærfötununr.
Dýnan lét undan með einskonar stunuhljóði,
og eitthvað lét hún í sér heyra í hvert skipti
sem ég bærði á mér um nóttina. Ég hafði ekki
nema smásvæfil undir höfðinu, og ég kunni
því ekki allskostar vel, því ég var vanur að hafa
þá þrjá. Eg var næstum viss um að geta alls
ekki sofnað, þegar ég loks sneri mér til veggjar
og lokaði augunum.
Ég vaknaði við nrikinn hávaða rétt fyrir utan
dyrnar hjá mér.
— Hvar hefurðu verið? æpti frú East. Veiztu
hvað klukkan er, stúlka mín?
— Ssss! hvíslaði Dulce. Ekki svona hátt
mamma. Mamma hennar Davvn er ágæt kona.
Ég var þar heima eftir bíóið.
— Þú verst þar ekki, gegndi matseljan mín.
Ég var stödd þar h'rir utan urn ellefuleytið, og
það var hvergi ljós þar í húsi.
— Æ, hættu mamma mín, svaraði Dulce
óþolinmóð. Pabbi, segðu henni að láta ekki
svona kjánalega. Hún er svo gamaldags. Ég er
alls ekkert barn, en það er víst það sem hún
heldur.
— Vertu ekki að ásaka móður þína, greip
hr. East frarn í. Réttast væri að ég legði þig
á kné mér og veitti þér væna flengingu fyrir
að koma svona seint heim!
— Þið vekið leigjandann, hvíslaði Dulce.
Gætið að því!
Þrætan hélt áfrarn frammi í eldhúsinu og
öllu lægra, en samt heyrði ég stöku setningn
ágæta vel.
Þau voru enn að jagast þegar ég féll í værð,
og ég vaknaði ekki fyrr en rödcl frá East gah
við evra mér.
— Klukkan er sex. Hér er tebolli. Ef þú flýtir
þér frarnúr geturðu kornizt að vaskinunr til að
þvo þér áður en maðurinn rninn kemur niður.
Ég drakk teið þakklátur og girti nátttreyj'
una ofan í brækurnar. Síðan gekk ég fram
í eklhúsið og jrvoði mér og rakaði, á meðan •
frúin steikti morgunverðinn við hliðina á mer.
— Má ég fá lánað handklæði? spurði ég.
— Notaðu okkar, það hangir á bakvið dyrn-
ar, gegndi hún. Maðurinn rninn segir ekkert
við því, og ég ekki heldur.
Ég fór inn til mín og klæddist, kom síðau
fram til morgunverðarins í sörnu fötunum og
ég hafði verið í daginn áður, að undantekinm
skvrtunni. Ég hafði farið í þá hvítu til virð'
ingar við fvrsta vinnudaginn.
— Þú ætlar þó ekki til vinnu í þessum föt-
um? spurði hún. Hvar er vinnugallinn þinn?
Ég svaraði hæversklega, að ég hefði engau
annan, og þá sagði hún að ég skyldi ekki hugsa
nánar um það. Skynsöm kona, frú East.
— Þú hefur verið veikur, sagði hún og klapp'
aði mér á öxlina. Þá er það ekki svo auðvelt-
En ég á gamlar buxur, sem hann Bill minU
notaði. Þær passa þér vist ágætlega . . . hanu
var lögregluþjónn . . . síðasti leigjandinn rninn-
Ég fékk þær til að gera við þær, en svo keypt’
hann sér nýjar, og kærði sig ekki meira uiU
þær gömlu Það er víst skyrta til líka. Blá, eins
og þessar sem lögreglan gengur í. Færi ekk’
sem verst við bláu augun í þér!
158
HEIMILISBLAÐlP