Heimilisblaðið - 01.09.1974, Qupperneq 35

Hún hvarf og kom að vörmu spori með
klæðnaðinn, og síðan fór ég af stað í vinnuna
1 slitnum svörtum buxum og snjáðri blárri
skyrtu, án flibba.
Eg undraðist það sjálfur, að ég skyldi ekki
finna fyrir neinu óðagoti þennan morgun. Það
hafði ekki verið neinn tími til slíks, og ég fékk
ekki tíma til þess heldur það sem eftir var
dagsins. Ég var settur í hóp „stúlknanna" hans
Graves, sem reyndust vera samtals átta.
■'kldurinn va’r allt frá sautján til sjötugs, og
fatalórfunum sem. þær gengu í, hefði átt að
'era búið að henda fvrir löngu. Allar voru þær
1 S'ðbuxum, einnig tvær miðaldra konur þrek-
'axnar, og þær virtust ekkert setja það fyrir
Sl§> þegar þær þurftu að bevgja sig. Hárið
köfðu þær fest með hárnálum, og bundu hand-
klæði utan yfir. Þær voru viðarbrúnar af sól-
"im, og góða skapið þeirra var hálfgerður skrípa-
hlátur.
Óðara veittust þær að mér með margskonar
"ærgöngulum orðurn, kölluðu mig „prófessor-
lnn eða samskonar fínyrðum, sem þeim komu
kugar. En þegar þær séu, að ég tók þessu
léttilega, jafnvel lét mér vel líka, þá urðu þær
viðfeld
nari og m.a.s. hjálpuðu mér eftir því
sem þa?r gátu.
Tvær þessara kvenna höfðu smábörn með-
ferðis, sem léku sér í grasinu, og ég útbjó
flautur handa þe im í matarhléinu úr viðar-
kvistum; fékk lánaðan hníf til þess hjá Ted
Graves.
~~ Þú ættir nú ekki að leggja f\'rir þig starf
cms og þetta, sagði liann. Þú ert skrifstofu-
!"aður. Hefur aldrei snert við öðru eins og
Pessu, eða er það?
bristi höfuðið og skilaði hnífnum.
~~ Varstu með verzlun? spurði hann og leit
á mig íbygginn.
~~ Eitthvað í áttina, já, svaraði ég og leit
"iður þ>rir mig_
~~ Þú hefur farið á hausinn, lagsmaður, eða
i'að? spurði hann. Ég leit til hliðar og út i
ú’arskann.
Hugsaðu ekki um það, piltur minn, sagði
la"n þá vingjarnlega. Slíkt hefur áður komið
fyrir menn. Milliliðirnir hafa líklega orðið þér
kostnaðarsamir eins og fleirum. Bannsett
sníkjudýr! Þorparar allir upp til hópa. Kanntu
að keyra dráttarvél?
— Ég kann á bíl; svaraði ég. Ég gæti þá
lært á dráttarvél líka. Konurnar komu með
stikilsberjakörfurnar sínar til að hlaða á vagn-
inn.
— Hvers konar bíl hefurðu keyrt? spurði
hann — og mér varð hugsað til þess hvað
hann myndi segja, ef ég léti hann heyra sann-
leikann. — Rolls Bentley, svaraði ég brosandi
og leit í átt til „stúlknanna". Við hlógum öll.
— Ég leit ekki við öðru! bætti ég við.
— Þú ert galgopi, mælti Ted. En þú getur
bundið vagninn þann arna aftan í dráttan'él-
ina og farið niður að ströndinni. Þú kernst
fljótt upp á lagið með hana. Ég sé þú ert vilj-
ugur, og það líkar mér að menn séu.
Ég hafði lesið stikilsber frá því klukkan sjö.
Þetta hafði verið fimrn klukkustunda stöðugt
áframhald, þar sem ég hafði verið beygður
rnilli raða stingandi stikilberjarunna, undir
steikjandi sól sem skein af heiðbjörtum himni.
Þetta var undurfagur dagur. Fuglarnir sungu
og býflugurnar suðuðu milli blómanna.
Þegar ég var nú hækkaður upp í tign dráttar-
vélarstjóra, kenndi mig til í bakinu í hvert sinn
sem ég þurfti að bevgja mig, rétt eins og ég
væri stunginn með logandi hníf.
— Þú verður nú ekki svona brattur á morg-
un, sögðu konurnar stríðnislega, og ég vissi, að
þær höfðu rétt fvrir sér. Ég hafði verið það
vitlaus að fara úr skvrtunni, og ég var allur í
rispum og ataður storknuðu blóði eftir stikils-
berjaþyrna; loks var ég búinn að fá blöðrur
í lófana eftir að bera þungar ávaxtakörfurnar.
Ég dró andann léttara þegar ég sneri mér
að dráttarvélinni. Ted Graves steig upp á vél-
ina, stóð til hliðar við mig og veitti mér til-
sögn í meðferð hennar skamman spöl inn á
akurinn. Það var meining hans, að ég væri
fær um að aka vélinni með vagni aftan í niður
að járnbrautarstöðinni í Harton. Ég ók út um
hliðið, síðan til hægri sem leið lá eftir mjóum
HeIMILISBLAÐIÐ
r59