Heimilisblaðið - 01.09.1974, Page 36

þjóðveginum og forðáðist að aka utan í kant-
steinana.
— Gættu þess hvar þú keyrir! kallaði Ted
á eftir mér.
Þetta er öllu skárra, hugsaði ég þar sem ég
ók eftir þjóðveginum.
Hægur gangur dráttarvélarinnar fór ekki í
taugarnar á mér. Ég vonaði, að Ted Graves
þætti ég verðugur þess að aka henni eftirleiðis.
Ég ákvað að verða fyrinnyndar dráttarvélar-
stjóri og vænti þess að fá hærra kaup fyrir
vikið. Þegar á daginn leið, varð öllu svalara
og þægilegra, og feginn varð ég því — eða
allt þangað til mér varð litið um öxl og sá,
að hirninn var orðinn svo ógnþrunginn, að
engu líkara en dómsdagur væri í nánd.
Skömmu síðar birtist elding yfir höfði mér,
og þruman kvað við rétt á eftir eins og fall-
byssudruna frá herskipi; himirininn hafði opn-
azt. Regnið streymdi niður, og innan tveggja
mínútna var ég orðin eins og hundur af sundi
dreginn. Rennvot skvrtan klemmdist við bak-
ið á mér, og vatnið rann úr hárinu niður í aug-
un. Nú skildi ég, hvers vegna frú East hafði
sagt, að maður gæti ekki farið í ofgóðum föt-
um í vinnuna. Þegar ég konr til stöðvárinnar
var ég eins og ég hefði vaðið stórfljót.
Þegar ég rcis upp, varð mér litið á götótt
sætið í dráttarvélinni. Mér varð hugsað sem
svo, hvort þetta væri liaft þannig til þess að
vatnið gæti lekið niður um þau. Karl var að
konra ávaxtakörfum fyrir í járnbrautarvagn á
hliðarsporum, og ég fór til hans og spurði
hvort hann gæti sagt mér hvað ég ætti að
gera við mínar kröfur.
— Get ég vist, svaraði hann hinn rólegasti.
Ætli hann sé ekki hættur að rigna? En regnið
er bará til góðs. Bændurnir hafa beðið eftir
því. Aktu upp.að hliðinni á vagninum þarna.
Mér sýnist þú vera sæmilega votur, eða hvað?
Ég ók dráttarvélinni upp að hlið járnbraut-
arvagnsins, senr ég konrst að raun um, að var
aðeins höfð til ávaxtaflutninga og grænmetis.
„Aðeins blóm og ávextir. . . fljót afgreiðsla . . .
Vandmeðfarið" las ég m.a. áletrað á vagn-
hurðirnar.
160
Maðurinn gekk að lestinni til að fylgjast
með mér.
— Ertu á vegurn Teds? spurði hann, og ég
kinkaði kolli.
— Ég get því miður ekkert aðstoðað þig>
sagði hann. Það eru allir í mat núna, svo þi'
verður að afferma þetta einsamall. Ég get sýnt
þér hvar þú átt að stafla þessu.
Næstu tvær klukkustundirnar óskaði ég þess
að vera korninn meðal stikilberjarunnanna aft-
ur. Enginn virtist hafa minnsta tíma til að
hjálpa mér. Þetta var nrjög Ivjandi og erfitt
verk, senr reyndi bæði á bak og handleggi-
Körfurnar voru þrjú fet á lengd og u.þ.b. hálft
annað á breiddina. Ég tók þær ofan af aftaní-
vagninum og bar þær upp á vagnskörina; síðan
varð ég að fara upp, í vagninn og koma þeim
þar fyrir í stöflum.
Þar inni voru allskonar ávaxtategundir —
laukaknippi, salathöfuð, stikilsber, gróðuhúsa-
tónratar, rabbabari, kartöflur, hvítar næpur,
vorkál. Ilmurinn var eins og á opnurn ávaxta-
markaði. Mér varð hugsað til þess, hve ótelj'
andi sinnunr ég hafði pantað þess konar varn-
ing og étið hann síðan án þess að hugleiða
andartak alla þá vinnu sem baki framleiðsh
unni lá. Ég hugsaði um allar þær milljónif
punda, sem fyrirtækið Richard Pendleton
hafði keypt af slíkri vöru um hálfrar aldaf
skeið. Þannig bar ég hverja körfuna eftir aðra
inn í lestarvagninn, en mig verkjaði í hendurn-
ar og bakið var aumt, vegna óvana erfiðisins,
auk sólarbrunans. Allt í einu var hætt að rigna,
og það stóð upp af mér gufan eins og dráttaf'
dýri; svitinn rann mér í augu. Eftir Neggj3
stunda puð var ég búinn og ók áleiðis að b«'
garði Ted Graves. Ted var í hlöðunni, þar sem
ég kom dráttarvélinni f\;rir. Hann var að taka
til hálm í svínastíuna og leit ömurlegaf
út en nokkru sinni fyrr. Ekki bætti það nf
skák, að hann vantaði framtönn. Svo feituf
var hann, að maður skyldi ekki hafa búizt við
því, að hann gæti reynt mikið á sig líkamlega,
en hann stritaði eigi að síður eins og jálkur, og
ég gat ekki séð, að liann væri hið nrinnsta
rnæðinn. Svitinn lak niðúr loðna bringu hanS,
HEIMILISBLAÐlP