Í uppnámi - 24.12.1901, Síða 57

Kórónur rajahanna.
I.
Aþaiiasius Perkins var átrúnaðargoð félaga sinna og uppáhald
allra vísindadeilda hins fræga Harnell-háskóla, og það var sízt að
undra því hann var glaðvær og stilltur, elskur að íþróttum og iðinn,
og þá hann var alvörugefnastur hélt hann jafnan sínu einstaka
góðlyndi. Hann átti jafn vel heima á ráðstefnu aflraunamanna sem
yzt úti í einhverju skoti á háskólabókasafninu. Fyrsta ár sitt við
háskólann samdi hann merkilega ritgerð á latínu um fótknattleik milli
nokkurra ungra og tiginna fylgismanna Cicero’s og klúbhs göfugra
ungmenna, er sættu örlögum Catilínu. Annað árið sitt orti hann
grískt kvæði, þar sem hann rakti uppruna bersvæðisíþróttanna í
Harnell beint til olympisku leikanna, og naut kvæðið mikillar frægðar
meðal grískufræðinga víða um lönd. Það mátti líka segja, að námsár hans
þar væru ein ljósbraut, vegur stráður geislum og sæmdum háskólans.
Löngu áður en hann hafði lagt saman prófskírteini sín, hafði hann
fengið bendingu um, að honum stæði til boða styrkur til vistar þar
við háskólann og þar á eptir styrkur til utanferðar — báðir hækkaðir
til helminga af vellauðugum aðdáanda meðal fyrverandi lærisveina
háskólans. Meðan Aþanasius starfaði á vísinda- og hókasöfnunum í
Evrópu og með sinni víðtæku þekkingu jafnvel kastaði skugga á hinn
lærða heim handan við Atlanshafið, gengu margar nætur og fiestir
dagar fyrir háskólaforstjóranum heima í það að leita uppi einhvern
fornfræðaelskan biljónamann, er vildi leggja fram fé til vellaunaðs
prófessorsembættis, til að byggja stórhýsi fyrir vísindasafn og búa út
rannsóknarferð — allt í haginn fyrir þenna framúrskarandi efnilega
vísindamann.
Því að Aþanasius hafði fastráðið að rannsaka út í yztu æsar
æskustöðvar mannkynsins. Engin fyrirhöfn var spöruð og ekkert
tækifæri látið ónotað til þess að gjöra hann sem hæfastan til þess
starfa. Hann hafði kennt sjálfum sér að hugsa á hinu hljóm-
lausa frummáli, hinum upprunalegu, hálfógreinilegu upphrópunum úr
bamæsku hins indó-germanska heims. Hann gat ritað sögur á
sanskrít og notaði við það hina fögru bókstafi, sem í allri sinni tign
virðast halda skrúðgöngu með fram sjóndeildarhring grárrar fornaldar.
Það lá orð á því, að hann ritaði minnisbækur sínar með fleygrúnum —