Jólabókin - 24.12.1914, Blaðsíða 22

22
Hún tók upp spjaldið og sá, að á það voru
rituð þessi orð:
»í kvöld eftir sólarlag, er þú heyrir að
steini er kastað i leynihurðina, þá bíður
prinsinn þinn úti fyrir með tvo úlfalda, til
þess að ílytja þig heim til sín — þú elsku-
lega!«
f*ann dag var einhver óstyrkur í rödd
hennar og ókyrleiki á öllu látbragði hennai’,
og tók móðir hennar eftir þvi. Hún var
lika altaf hjá mörnrnu sinni, fylgdi henni
hvert sem hún fór, eins og ti-yggur seppi,
án þess þó að hjálpa henni hið minsta,
hversu annrikt sem hún átti. Hún gat sem
sé eltki um annað hugsað, en prinsinn;
hann stóð henni fyrir hugarsjónum, sól-
brendur og sterklegui’, bjóðandi og bx*os-
andi, með hrafnsvai'ta hárið, sem á var
málmgljái eins og á fuglsfjöðrum.
Þegar liðið var fram um miðjan dag,
sagði móðir hennar við hana: Kondu með
mér, Míra, ofan í víngarðinn. Og Mira fór
með henni, því að liana fýsti að vita hvað
til stæði. Móðii'in gelck á undan, unz hún
kom að steinsætinu hjá fallegu agavejurt-
inni niður við leynidyrnar á múrnum. Þar
var svalt og í'ólegt. Móðirin settist á þrepið
og bauð Miru að setjast hjá sér.
— Settu þig niður, Mii’a min, mælti hún;