Jólabókin - 24.12.1914, Síða 33

33
Eg, sem nú heyri hjarta mitt slá, eg hefi
einu sinni orðið aðnjótandi blessunar frels-
ara heimsins, Iionum þykir enn vænt um
mig.
Enginn í viðri veröld á jafn góða og ást-
rika foreldra eins og eg, og þó var eg nú
næstum búin að baka þeim þá sorg, er
draga mundi þau til dauða. Mín vegna hafa
þau lengi haft þungar áhyggjur, og þó hafa
þau aldrei verið mér öðruvísi en ástúðleg.
Eg ælla að fara inn til þeirra og votla þeim
ást mína og þakklæti.
Nú stóð hún við dyrnar . . . Inni var
alt hljótt. Alt í einu greip hana ástæðu-
laus ótti: — Ó, ef þau væxi nú bæði dáin,
og eg gæti aldrei framar vei’ið góð við þau!
Hún lauk hurðinni snögt upp. Þau stóðu
þarna bæði og voru að hjálpast að við
handvefinn.
Þau sögðu ekkert við hana þegar er hún
kom inn, líklega vegna þess, að þau voru
svo önnum kafin. Og þá snex'ist henni enn
hugui’. Þau munu vafalaust ekki skilja það,
sagði hún við sjálfa sig, hvers vegna eg er
alt í einu orðin svo ástúðleg. Þau eru vist
fyrir löngu orðin leið á mér og hætt að
þykja vænt um mig. Mér er orðið ofaukið
hér heima. Það er líka hálf-sneypulegt að