Jólabókin - 24.12.1914, Page 35

35
liennar, og hún ællaði að styðja sem bezt
hún gæti að góðum árangri.
Ekki vann þó Míra sigurinn allan í einu.
Við og við sótti gamla tómlætið að henni
á ný og hún varð að gæta hinnar mestu
sjálfsafneitunar, til að vinna sigur á því.
Prinsinn dvaldi enn nokkurn tíma í þorp-
inu; en hún fór aldrei út úr garðinum i
margar vikur. Rispa sagði henni frá því
seinna, að hann væri þá farinn og hefði
haft á brott með sér aðra stúlku.
Dutlungarnir og þrjózkan og sinnuleýsið
og eigingirnin gerði enn oft vart við sig; en
þá sagði Míra jafnan við sjálfa sig: Þessa
dutlungafullu og þrjózku Míru hefir frelsar-
inn einu sinni blessað, og blessun hans vil
eg ekki missa.
Mira var komin yfir áttrætt þegar hún
sagði frá þessu. Pað var fyrir löngu búið
að leggja Jerúsalem í eyði, en Míra var
blómleg enn, eins og olíutrén sem staðið
höfðu í forgarði lielgidómsins. Páll postuli
var íýrir löngu horfinn til Meistara síns. —
Guði sé lof fyrir Pál, hafði Míra oft sagt,
en barnavinur var hann ekki. Eplatrén,
jafnaldrar hennar, voru mörg dáin, en
Mira lifði enn. Stóra agavejurtin hennar