Jólabókin - 24.12.1914, Qupperneq 45

45
þau voru stráö um hana. »Edelweissinn« sem
Alois hafði týnt hafði hún á brjóslinu.
»Nú líður henni vel«, inælli móðirin »getur pú
ekki séð það á henni að hún er glöð? Pað varst
pú Lisel mín, sem gerðir hana glaða«. —
Lisel kom heim öll útgrátin, og sagði móðir
sinni frá pví, að liún Irena dóttir hans Jósefs
Semmlers væri dáin, og að hún hcfði gefið henni
öll bómin, sem hún hafði tínt á sunnudaginn var,
og að írena hefði glaðst svo míkið j’fir pví. »En
mamma«, bætti hún við, »pað heflr skeð undur
— fjarska mikið undur! — Frelsarinn fckk blómin
mín samt sem áður, pú getur sjálf gætl að pví,
hvort ég segi ekki satt«. —Móðir hennar kvað hana
hafa rétt i pvi, að petta væri mikið undur, en hún
sagði, að samskonar undur skeðu ekki svo sjaldan.
»Einu sinni fyrir mörgum árum fór ég til prests-
ins liérna i porpinu«, sagði móðirin, — og sagði
honum að ég hcfði ákvarðað að gefa frelsaranum
stóra gjöf, og ég spurði hann hvernig'ég ætti að
fara að pví: »Farðu með gjöfina til hcnnar blindu
Kötu«, svaraði presturinn, »pá getur pú verið viss
um að frelsarinn fær hana, pví hann heflr sjálfur
sagt, að alt pað góða sem við gerum öðrum ger-
um við honum«. Ilann fær pað alt saman — pó
aðrir njóti pess«.
Nú skildi Lisel, að hún liafði gefið frelsaranum
blómin, einmitt á Jiann hátt, sem hann vildi að
hún gæfi pau. Og her eftir vildi hún æfinlega gefa
lionum gjafir á pennan hátt.
Liscl fylgdist aldrei framar með Alois, pegar
hún fór upp á fjallið, til pess að tina Alparósir;
pví skömmu eflir petta, gckk liann einu sinni
upp á fjallið — og kom ekki aftur.
»Hann hefir fengið sér atvinnu í einhverju
porpinu, hinumegin við Marlingerljallið«, sagði
gamla fólkið.
En unga fólkið i porpinu pagði í livert sinn
pegar minst var á Alois, geitasmalann.------—
Ingibjörg Ólaf'sson
lielir þýtt lauslega meö leyíi höf.