Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Side 64

142
Guðrún Jóhannsdóttir: Þula.
IÐUNN
en oft eg hitti eftir daginn,
andvökunnar löngu nótt.
Þá fór mig að svíða í sárin,
seitluðu um vanga mína tárin,
í huganum leit eg liðnu árin
líða fram hjá eitt og eitt.
En hvað eg er orðin breytt!
Áður fyr með glettni og gáska
gerði eg leik að hverjum háska,
hélt mig ekki hræðast neitt,
en nú er eg orðin nógu þreytt.
Loks kom svefnsins sælumók,
svo eg mætti gleyma
öllu því er angur jók,
áhyggjurnar frá mér tók,
dýra gaf mér draumabók
dularfullra heima,
hamingjuna hafði hún mér að geyma.
Guðrún Jóhannsdóttir,
frá Brautarholti.
Hvað ertu sál?
Hvað ertu sál, er á svifvængjum leitar
um sólauðgan, fjarlægan ómælisgeim?
Þú, sem átt vonir svo viðkvæmar, heitar,
vefur þær örmum og hlúir að þeim.
Ertu’ aðeins neisti, er hrekkur og hverfur,