Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Side 68

IÐUNN
Kéli.
Fyrir stuttu barst
mér til eyrna, að ung-
ur maður á öðru
landshorni hefði drekt
sér vegna þess, að
unnusta hans brá
heiti sínu við hann og
lofaðist öðrum manni.
Þetta var sorgar-
frétt. En hún rifjaði
upp fyrir mér þann
skemtilegasta atburð,
sem eg hefi verið
vitni að. Og úr því
eg er farinn að hafa
orð á þessu, er best
að eg segi söguna
alla. Hún er ekki löng.
Sumarið, sem eg varð seytján ára, réðist eg á síld-
veiðaskip. Eg hafði frá því á bernskualdri sótt á sjóinn.
Gleði mín varð því mikil, þegar húsbóndi minn sagði
mér frá því, að eg færi á skipið. En hann sagði mér
önnur gleðitíðindi. Kéli var ráðinn á sama skipið. En
það hafði verið hámark óska minna að vera honum
samtíða á sjónum. Nú fékk eg báðar þessar óskir mín-
lón Björnsson.