Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Síða 69

3ÐUNN
Kéli.
147
ar uppfyltar í. einu. En Kéli fanst mér nú þarna
aðalatriðið.
Þorkéll hét hann auðvitað fullu nafni. En hann var
aldrei kallaður annað en Kéli. Hann var alinn upp á
næsta bæ við mig — við höfðum leikið okkur saman
frá því við mundum eftir okkur. Þetta sama sumar varð
hann tvítugur. Hann var tröll að vexti, rammur að afli,
allra manna léttlyndastur, allra manna ertnastur og allra
manna glaðastur þeirra, sem eg hafði þá kynst. Eg
skildi það aldrei og varð það oft umhugsunarefni, bæði
fyr og síðar, hvaða ánægju hann gat haft af mér svo
ólíkur sem eg var honum og lítilsigldur í samanburði
við hann. Eg var mesti nagli, lítill og væskilslegur, svo
að Kéli stríddi mér stundum á því, að eg mundi aldrei
verða einusinni kvensterkur. En hann var eins og eg
hefi sagt, jötun að vexti og svo mikið hraustmenni, að
hann tók olíufat af jafnsléttu upp á kné sér, þegar hann
var tæpra átján ára. Eg var heldur fálátur oftast og
þunglyndur stundum. En af Kéla sindraði þessa sífelda
kæti, sem kveikti í hárum og ungum og gerði alla glaða,
sem nærri honum komu. Við vorum því næsta ólíkir,
en samt urðum við mestu mátar. Minsta kosti mátti Kéli
aldrei af mér sjá. Og víst var um það, að báðir hlökk-
uðu mikið til samverunnar á skipinu. Kéli hafði áður
verið á sjónum — þekti það líf út í æsar. Hann lofaði
að fræða mig, strax og á skipið kæmi, um alla leyndar-
dóma þeirrar tilveru. Og svo héldum við til veiða.
Um alllangt skeið framan af síldveiðatímanum lögð-
um við síldina upp á firði einum og komum aldrei í
námunda við átthagana. En síðast í ágúst fengum við
skipun um það, að leggja aflann upp á Eyri. Þaðan var
skipið og skipshöfnin. Við veiddum í reknet og kverk-
uðum og söltuðum síldina sjálfir úti á rúmsjó og fórum