Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Blaðsíða 69

ÍÐUNN
Mera-Grímur.
291
inni og hugleiknast var honum, að eiga vænar skepnur
og láta fara vel um þær. Sú þótti líka raunin á vera,
meðan honum entist heyin.
Aldrei var búskapur Mera-Gríms mikill umfangs.
Hann hafði jafnan tvær kýr, oftast væna gripi, og geld-
skrípi það þriðja. Kindur hafði hann og nokkrar. Þær
voru oft taldar metfé. Og alt af hafði hann tvo eldis-
hesta og marg oft þrjá. Þriðji hesturinn var venjulega
annara eign. Þann hest hafði hann árið yfir til að »mýkja
hann«, eins og hann orðaði það jafnan. Meðferð á eldis-
hestum hans var við brugðið, því að þeir báru frá öðrum
hestum um hirðing og útlit og holdafar.
Það var í almæli, að hann gæfi eldishestunum tóma
töðu, nema þegar hann ýrði saman við heyi úr túnveit-
unni, er þótti mesta lífgras. En kýrnar bjuggu mest-
megnis að störinni og vitanlega töðuábæti eftir burð.
Þá báru menn í munni sér, að heldur kysi Mera-Grím-
ur að borða vatnsgrautarspóninn lítið bættan en svifta
besta hestinn sinn mjólkurdropanum, væri ekki nema
önnur kýrin vot. Satt var það líka talið, að öllu fyr ýtti
hann kúnum út en gæðingunum, ef til heyþurðar horfði
hjá honum um eða eftir sumarmálin.
Mera-Grímur var manna oftast á reið, sumar og vet-
ur. En bágast átti hann með að halda kyrru fyrir heima,
þegar kominn var miður vetur og rifahjarn var og ber-
angur. Og það var ekki launungarmál, að vatnaís var
honum tvímælalaus freisting.
Þegar komið var fram um Þorra, gat komið fyrir að
hann færi tvisvar eða þrisvar út af heimilinu sama dag-
inn. Þá reið hann jafnan sínum hestinum hvert skiftið.
I þessum ferðum reið hann aldrei jafn-hart eða í
einni dembu. Hitt mat hann þá meir, að gera hestana
fima og mjúka, bragðharða og tilþrifamikla. Og biði