Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Blaðsíða 81

ÍÐUNN
Mera-Grímur.
303
Eg þykist vita svo skap hennar Þorbjargar þinnar,
að eg megi búast við, að hún bugi einhverju að lík-
mönnunum. Því fer eg ekki að biðja þess.
Svo var líkast því, sem hann hugsaði sig ofurlítið um
áður en hann mælti:
— Viltu þá lofa mér þessu?
Eg handsalaði honum loforð mín orðalaust.
— Þá er ekki til neins að bíða hér. Ekki er frestinn
upp á að hlaupa, mælti Mera-Grímur, gekk að Gránu
sinni og sté á bak. Sýndist mér hann þá nokkuð fölur
og óstyrkur.
Á Tröllaskeiði rendum við hrossunum enn saman. Þá
skeiðaði Stóra-Grána svo mikið og vel, að slíkt hafði
eg ekki fyr til hennar séð. Og Bleikur minn lagði svo
stórt til, að aldrei fanst mér hann, áður né síðar, hafa
getað jafnt því. Alt kom þó fyrir ekki. Stóra-Grána tók
þá götuna af honum. En aldrei hefi eg séð skeiðhesti
beitt með jafn miklum fimleika og snilli sem henni á
sprettinum þeim — síðasta sprettinum, sem Mera-Grím-
ur hleypti.
Össur lyfti glasinu sínu, leit til mín ör og sviphýr og
ofurlítið rjóðari í andliti en áður, og svo tæmdum við
glösin. Síðan var í þau bruggað aftur og þeim gerð
nokkur skil á nýjan Ieik.
Svo tók hann til máls:
— Fjórum dögum síðar létst Grímur.
Loforðin við hann voru efnd, það eg veit best. ]arðar-
förin mátti heita fjölmenn. Og konan, sem hann bjargaði,
fylgdi honum til grafar — gekk næst kistunni.
]arðarfarardagur Mera-Gríms er mér enn í minni.
Þetta var sannur sólskinsdagur hér í sveit, einn þessara
sjaldgæfu, himinheiðu daga, þegar vorið er að skila
snildarlega unnu brautryðjandastarfi sínu í hendur sumr-