Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Blaðsíða 83

IÐUNN
Mera-Grímur.
305
Mér fanst þetta snerta mig nokkuð undarlega og í
rauninni laðandi og heillandi. Og mér virtist tignarblær
yfir öllu þessu. . . . Gat þá þetta eigi líkst himinsend-
um virðingarvotti til Mera-Gríms, þessa meirlynda kall-
mennis og fullhuga, sem sjötugur þorði að vinna það
drengskaparverk, er flestum á létta skeiðinu myndi hafa
hrosið við hugur?
Eg ætla mér að vísu ekki að reyna að svara þessu.
En víst er um það, að mér hefir ekki í annan tíma
fundist, að eg ætti slíkt sumar í sál minni sem þessa
dagstund. . . . En — en — þegar út úr sáluhliðinu
kom varð Stóra-Grána fyrst fyrir sjónum okkar. Hún
stóð þar, sem líkið var af henni tekið — nákvæmlega í
sömú sporum, og draup höfði, líkast því sem hún vissi
ekki af sér.
Ossur greip glasið og klingdi við mig og úr glösun-
um rendum við.
Svo þagnaði hann stundarkorn og leit til húsfreyju
sinnar með ástúðlegu brosi.
— Eg má vera þér þakklátur fyrir ótalmargt, Þor-
björg mín, mælti Ossur með hlýjum rómi og nokkrum
alvöruþunga. En eg þarf ekki síst að þakka þér, að þú
þá gekst að Stóru-Gránu, hjúfraðir hana að þér og skip-
aðir að svifta reiðingnum tafarlaust af henni. Eg hygg,
að engum þeim, sem þar var staddur, hefði getað hug-
kvæmst þetta, öðrum en þér, — hugkvæmst þessi mann-
úð við Gránu í anda Mera-Gríms.
— Nú berðu ineira lof á mig, góði minn, en eg
á skilið.
— Þú ræður orðum þínum um þetta, mælti Ossur og
sá klökvandi til húsfreyju sinnar. Og mig langar til að
•nega ráða orðum mínum um þig, meðan eg ber gæfu
IBunn IX.
20