Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1928, Side 52

346
Minningar.
IÐUNN
þeir sé ungir, því að eftir skemmtilega æsku og dapra
elli gleypi jörðin þá.
Þessi síðasta hugsun birtist oss í þessum tveim vísu-
orðum eftir Jónas Hallgrímsson:
„Þegar allt er komið í kring,
kyssir torfa náinn“.
Gleðjumst, meðan vér erum ung! Er yfirleitt hægt að
eggja menn glæsilegri lögeggjan? Þessi orð eru spak-
mæli, og þó að þau kunni að hljóma bezt við drykkju-
borðið, þar sem undirspilið er glasabuldur eða horna-
skvol, þá geta bindindismenn huggað sig við það, að
þau eiga erindi til allra ungra manna um allan heim.
Æskuárin fjarlægjast hina vaxandi kynslóð eins og
land, sem hverfur í sjó. Undirlendið hverfur skjótt, en
vér siglum lengi svo, að sjór er í miðjum hlíðum. Loks
eru snævi þaktir jökultindar einir eftir, sem minna á
elliárin, þegar vér eigum að sigla lífsins sjó undir grá-
um hærum. Ef til vill sjáum vér aldrei hina klökuðu
tinda bera eina saman við úfinn hafflötinn. Bátar vorir
kunna að molast í spón á einhverju blindskerinu; en
það gerir minnst til; því fyrr komumst vér í örugga höfn.
Eg býst við, að vart verði bent á þá konu hérlenda,
sem átt hafi sér viðburðaríkari lífsferil en Guðrún
Osvífursdóttir. Stórfelld lífsbarátta hefir m. a. orðið til
þess að gera hana að einni frægustu söguhetju Islend-
ingasagna, en til þess þurfti mikið. Svo er sagt um
Guðrúnu, að hún hafi í; elli sinni gerzt trúkona mikil.
»Hon var löngum um nætr at kirkju á bænum sínum«,
segir sagan. Það voru minningarnar um æsku hennar,
elskhuga og margvíslega baráttu fullorðinsáranna, sem
megnuðu að lyfta huga hennar upp yfir hversdagsstritið.
Þessar minningar hafa þyrpst að henni, þar sem hún
kraup niður á knébeð og baðzt fyrir í kirkjunni á