Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1928, Síða 53

IDUNN
Minningar.
347
Helgafelli, og þær hafa knúð fram tárin, sem brenndu
svo völvuna, sem hvíldi undir kirkjugólfinu, að hún hafði
engan frið í gröf sinni. En minningar þær, sem megn-
uðu að vekja þessi heitu tár, urðu um leið til þess að
þíða klakann úr brjósti hinnar margreyndu konu. —
Líf vort er fjallganga. Arla í dögun er lagt af stað
með nesti og nýja skó. Vonirnar svífa fyrir hugskots-
sjónum vorum eins og leiftur og glæsileg fyrirheit skella
á hlustum göngumannsins. I fyrstu er gengið greitt,
hvorki litið iil hægri né vinstri, en brautin er rudd
gegn um skóginn, sem lykur rætur fjallsins. Aður en varir,
erum vér komin upp í miðjar hlíðar. Komin út úr villi-
götum skógarins upp í grasbeltið, þar sem rifizt er um
beitilandið. Þar er venjulega litið um öxl. Fram undan
eru fjallskriðurnar naktar, en fjallseggjarnar, þar sem
lífskeið vort þrýtur, eru huldar myrkri þoku. Fram undan
er fábreyttnin, margbreyttnin að baki. Mundi þá ekki
margur óska þess, að hann hefði svipast um af meiri
alúð á fyrsta áfanganum, þegar tómstundir voru nægar
og margbreyttnin óþrjótandi?...........
.......Eg sé í anda aldraðan þul, sem er að blaða
í gömlum handritum. Hann hefir varið mestum hluta
ævi sinnar í það, að draga fram úr rykföllnum skjala-
dyngjum þau gögn, sem varða minningar þjóðar hans
um margra alda skeið. Hann hefir gengið starfi sínu
algerlega á hönd, og honum nægir ekki minna viðfangs-
efni en minningar allrar þjóðarinnar. Þegar hann var
ungur, sneri hann einsamall af leið fjöldans. Hann fann
það vel, að það kostaði andlega baráttu og sjálfsafneitun
og vissi einnig, að það yrði aldrei goldið til fullnustu
nema með þeirri gleði, sem samfara er vel unnu starfi
í þágu þjóðar sinnar..........
.......Uti fyrir ríkir hversdagsglaumur borgarinnar.