Kirkjuritið - 01.03.1938, Blaðsíða 16
91
Ásmundur Ciiiðmundsson:
Marz.
aldrei í vafa, þótt hann liarmaði það oft að eiga ekki
meiri þrótt til starfa. Ekkert lýsir lionum hetur eu um-
talsefnið, sem liann valdi sér i Hofskirkju fyrsta sinni:
„Guðs samverkamenn erum vér“. Hann vildi vera sam-
verkamaður Guðs. Hann vildi vera einn þeirra manna,
sem vinna bjartsýnir að því, að mannlífið hatni, „í ör-
uggri trú á það“, eins og' hann sjálfur komst að orði, „að
fvrir kraft frá hæðum muni hvert gott málefni að lok-
um sigra“. Allar óskir lians hnigu að því, að hann mætti
verða „salt jarðar“ og „ljós lieimsins“. ()g þeir, sem sáu
hann og heyrðu herjast af hrifningu fvrir hugðarmál-
um sínum, fundu, að þær óskir voru máttur í lífi hans.
Hann talaði einnig iðulega um það, að sælt mundi að
hverfa til æðra heims og fá meiri þrótt til guðsrikis-
starfa.
í æfiágripi sínu, sem lesið var við hiskupsvígslu hans,
segir liann: „Inst inni i huga mér hefir ávalt verið einhver
hirta, þrátt fyrir öll vonbrigði i starfi mínu og einka-
lifi. ()g ekki er ég i neinum vafa um, hvaðan hún stafi
.... Þessa hirtu í sálu minni verður að rekja til kristnu
trúarinnar, til trausts þess á Guði, er móðir min og aðr-
ir trúaðir menn gróðursettu hjá mér í æsku, og sem síðan
fékk sína beztu næringu frá fagnaðarerindi Jesú Krists,
cins og það birtist mér í prédikun bans og kærleiksfórn“.
Þetta var mest í Iifi hans. Hann var lærisveinn Jesú
Krists af luig og hjarta, skildi og vildi lifa eftir þessum
orðum hans: „Hver sem týnir lífi sínu mín vegna og
fagnaðarerindisins mun hjarga því“. Hann vissi, að til
þess að iðja fyrir Guðs ríki verður að biðja, og ég hygg,
að bænalífi hans sé bezt lýst með uppáhaldsorðum hans
í Efes. 3, 14—17: „Ég beygi kné mín fyrir föðurnum, sem
hvert faðerni fær nafn af á himni og jörðu, að liann gefi
yður af ríkdómi dýrðar sinnar að styrkjast fyrir anda
sinn að krafti hið innra með yður, til þess að Kristur
megi fyrir trúna búa í hjörum yðar og þér verða rót-
fastir og grundvallaðir í kærleika. Ivristssamfélagið var,