Kirkjuritið - 01.03.1938, Blaðsíða 45
Kirkjuritið.
H. S.: Hafið æðir.
123
Þar efra var ógn að líta
hin illhálu klettarið.
Hver gat upp þau klungur klifið
með klökugan sérhvern lið?
Þeim leizl það sjálfsmorði líkast
að leg'gja á helveg þann.
En ein var þar islenzk hetja,
sem aldrei af liólmi rann.
í hríðinni stall af stalli
hann stiklaði og. upp sig hóf,
og vöðvanna stæltu strengir
stóðust liið mikla próf,
því meðan huglausir mæna
á meinlitla klettasnös,
fer hetjan um hengiflugin
liátt yfir múgsins kös.
En mest revndi á hugdirfð og hörku
á hamarsins efstu spönn.
Þar boraði hann hlóðugum fingrum
i blákalda og harða fönn.
Hann slapp og hann hraiizt til bæja,
og' horgið var mönnum hans.
Hann aleinn gaf ellefu lífið
af ættum vors smáa lands. —
Við strendur íslenzkra ála
þarf afreks og dirfsku við.
Þótt sól helli gulli á sæinn,
])á semur liann skammvinn grið,
þvi ljónið, sem lýðnum grandar,
það ieynist við bátsins stafn.
Menning á menningu hrynur,
en marinn er samur og jafn.
Helgi Sveinsson fi'á Hraundal.